۱۱۱.امام صادق علیه السلام: لِلمُؤمِنِ عَلَى المُؤمِنِ سَبعَةُ حُقُوقٍ واجِبَةٌ لَهُ مِنَ اللّه عَزَّوجَلَّ وَاللّهُ سائِلُهُ عَمّا صَنَعَ فِيها: الإجلالُ لَهُ في عَينِهِ وَالوُدُّ لَهُ في صدرِهِ وَالمُواساةُ لَهُ في مالِهِ وأن يُحِبَّ لَهُ ما يُحِبُّ لِنَفسِهِ وأن يُحَرِّمَ غَيبَتَهُ وأن يَعودَهُ في مَرَضِهِ ويُشَيِّعَ جِنازَتَهُ ولا يَقولَ فيهِ بَعدَ موتِهِ إلّا خَيراً؛
مؤمن بر مؤمن هفت حق واجب از جانب خدا دارد که از آنها بازخواست مىکند: او را در نظرش بزرگ شمارد، قلباً او را دوست بدارد، مالش را از او دريغ نکند، آنچه براى خودش دوست دارد، براى او دوست بدارد، غيبت او را بر خود حرام کند، در بيمارىاش به عيادت او برود، به تشيع جنازهاش برود و پس از مرگش جز نيکى درباره او نگويد.
۱۱۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: اَلمُؤمِنُ يَأکُلُ في مِعاءٍ واحِدٍ وَالکافِرُ يأکُلُ في سَبعَةِ أمعاءَ؛
مؤمن، با يک روده غذا مىخورد و کافر با هفت روده.
۱۱۳.امام على علیه السلام: اَلمُؤمِنُ مَن طابَ مَکسَبُهُ وحَسُنَت خَليقَتُهُ وصَحَّت سَريرَتُهُ وأنفَقَ الفَضلَ من مالِهِ وأمسَکَ الفَضلَ مِن کَلامِهِ وکَفَى النّاسَ مِن شَرِّهِ وأنصَفَ النّاسَ مِن نَفسِهِ؛
مؤمن کسى است که پيشهاش پاک، خويَش نيکو و باطنش سالم باشد، زيادىِ مالش را انفاق کند، از زيادىِ کلام باز ايستد، مردم را از شرّش در امان دارد و داد مردم از خود بدهد.
۱۱۴.پيامبر صلی الله علیه و اله: إذا غَضِبَ اللّهُ عَزَّوجلَّ عَلى اُمَّةٍ ولَم يُنزِل بِها العَذابَ غَلت أسعارُها