45
گزیده الخصال

۱۱۱.امام صادق علیه السلام: لِلمُؤمِنِ عَلَى المُؤمِنِ سَبعَةُ حُقُوقٍ واجِبَةٌ لَهُ مِنَ اللّه‏ عَزَّوجَلَّ وَاللّهُ سائِلُهُ عَمّا صَنَعَ فِيها: الإجلالُ لَهُ في عَينِهِ وَالوُدُّ لَهُ في صدرِهِ وَالمُواساةُ لَهُ في مالِهِ وأن يُحِبَّ لَهُ ما يُحِبُّ لِنَفسِهِ وأن يُحَرِّمَ غَيبَتَهُ وأن يَعودَهُ في مَرَضِهِ ويُشَيِّعَ جِنازَتَهُ ولا يَقولَ فيهِ بَعدَ موتِهِ إلّا خَيراً؛
مؤمن بر مؤمن هفت حق واجب از جانب خدا دارد که از آنها بازخواست مى‏کند: او را در نظرش بزرگ شمارد، قلباً او را دوست بدارد، مالش را از او دريغ نکند، آنچه براى خودش دوست دارد، براى او دوست بدارد، غيبت او را بر خود حرام کند، در بيمارى‏اش به عيادت او برود، به تشيع جنازه‏اش برود و پس از مرگش جز نيکى درباره او نگويد.

۱۱۲.پيامبر صلی الله علیه و اله: اَلمُؤمِنُ يَأکُلُ في مِعاءٍ واحِدٍ وَالکافِرُ يأکُلُ في سَبعَةِ أمعاءَ؛
مؤمن، با يک روده غذا مى‏خورد و کافر با هفت روده.

۱۱۳.امام على علیه السلام: اَلمُؤمِنُ مَن طابَ مَکسَبُهُ وحَسُنَت خَليقَتُهُ وصَحَّت سَريرَتُهُ وأنفَقَ الفَضلَ من مالِهِ وأمسَکَ الفَضلَ مِن کَلامِهِ وکَفَى النّاسَ مِن شَرِّهِ وأنصَفَ النّاسَ مِن نَفسِهِ؛
مؤمن کسى است که پيشه‏اش پاک، خويَش نيکو و باطنش سالم باشد، زيادىِ مالش را انفاق کند، از زيادىِ کلام باز ايستد، مردم را از شرّش در امان دارد و داد مردم از خود بدهد.

۱۱۴.پيامبر صلی الله علیه و اله: إذا غَضِبَ اللّهُ عَزَّوجلَّ عَلى اُمَّةٍ ولَم يُنزِل بِها العَذابَ غَلت أسعارُها


گزیده الخصال
44

دوستت دارم، مردى که از مسجد خارج شود و قصد دارد که باز گردد و کسى که زنى زيبا او را به خويش فرا خواند و او بگويد: من از خداوند پروردگار جهانيان مى‏ترسم.

۱۰۹.ابوذر علیه السلام: أوصاني رَسولُ اللّهِ بِسَبعٍ: أوصاني أن أنظُرَ إلى مَن هُو دُوني و لا أنظُرَ إلى مَن هُو فَوقي و أوصاني بِحُبِّ المَساکِينَ وَ الدُّنُوَّ مِنهُم، و أوصاني أن أقولَ الحَقَّ و إن کانَ مُرّاً و أوصاني أن أصِلَ رَحِمي، و إن أدبَرَت و أوصاني أن لا أخافَ فِى اللّهِ لَومَةَ لائِمٍ و أوصاني أن أستَکثِرَ مِن قَولِ «لا حَولَ و لا قُوَّةَ إلّا بِاللّهِ العَليِّ العَظيمِ» فَإنَّها مِن کُنوزِ الجَنَّةِ؛
پيامبر خدا مرا به هفت چيز سفارش کرد: به فرودستم بنگرم و به فرا دستم ننگرم، به دوستدارى مسکينان و نزديکى به آنان، اين که حق را بگويم اگرچه تلخ باشد، با خويشانم پيوند برقرار سازم هر چند آنان پشت کرده باشند، در راه خدا از سرزنش هيچ ملامتگرى نهراسم، و نيز مرا سفارش کرد که «لا حول ولا قوة إلّا باللّه‏ العلى العظيم» را زياد بگويم؛ زيرا از گنج‏هاى بهشت است.

۱۱۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: يا عَلِيُّ! سَبعَةٌ مَن کُنَّ فيهِ فَقَدِ استَکمَلَ حَقيقَةَ الإيمانِ و أبوابُ الجَنَّةِ مُفَتَّحَةٌ لَهُ: مَن أسبَغَ وُضُوءَهُ و أحسَنَ صَلاتَهُ و أدّى زَکاةَ مالِهِ و کَفَّ غَضَبَهُ و سَجَنَ لِسانَهُ وَ استَغفَرَ لِذَنبِهِ و أدَّى النَّصيحَةَ لِأهلِ بَيتِ نَبِيِّهِ؛
اى على! هفت ويژگى است که در هر که باشد، ايمانش کامل است و درهاى بهشت به روى او گشوده خواهد شد: کسى که نيکو وضو بگيرد، نيکو نماز گزارد، زکات مالش را بپردازد، خشمش را مهار کند، زبانش را در بند کشد، از گناهانش آمرزش بخواهد و خيرخواه خاندان پيامبر باشد.

تعداد بازدید : 14272
صفحه از 76
پرینت  ارسال به