[هشت گروه را] دور بيفکن: آن که مسواک نمىکند، آن که در جاى تنگ چهار زانو مىنشيند، کسى که در کارى که به او مربوط نيست دخالت مىکند، کسى که در آنچه بدان آگاه نيست جدال کند، آن که خود را به بيمارى بزند، آن که بدون گرفتارى پريشان باشد، کسى که با دوستانش در حق مخالفت کند در حالى که آنها همرأی اند و کسى که به پدرانش مباهات کند در حالى که از اعمال نيک آنها بهرهاى ندارد.
۱۲۰.پيامبر صلی الله علیه و اله: مَن أدمَنَ الاِختِلافَ إلَى المَساجِدِ أصابَ إحدَى الثَّمانِ: أخا مُستَفاداً فِى اللّهِ عَزَّوجَلَّ أو عِلما مُستَظرَفاً أو کَلِمَةً تَدُلُّهُ عَلى هُدًى أو اُخرى تَصرِفُهُ عَنِ الرَّدى أو رَحمَةٌ مُنتَظَرِةً أو تَرَکَ الذَّنبِ حَياءً أو خَشيَةً؛
هر کس هميشه به مسجد آمد وشد کند، به يکى از هشت چيز خواهد رسيد: برادرى [دينى] که از او در مسير الهى بهره ببرد، دانشى تازه، سخنى که او را به هدايت راهنما شود، يا سخنى که او را از گمراهى باز دارد، رحمتى که بدان چشم داشته و اينکه گناه را بر اثر شرم، يا بيم از خدا ترک کند.
۱۲۱.پيامبر صلی الله علیه و اله: يا عَلِيُّ! ثَمانِيةٌ إن اُهينوا فَلا يَلومُوا إلاّ أنفُسَهُم: الذَّاهِبُ إلى مائِدَةٍ لَم يُدعَ إلَيها، وَ المُتأمِّرُ عَلى رَبِّ البَيتِ، و طالِبُ الخَيرِ مِن أعدائِهِ وطالِبُ الفَضلِ مِنَ اللِّئامِ، وَ الدَّاخِلُ بَينَ اثنَينِ في سِرٍّ لَهُم لَم يُدخِلاهُ فيهِ، وَ المُستَخِفُّ بِالسُّلطانِ وَ الجالِسُ في مَجلِسٍ لَيسَ لَهُ بِأهل، وَ المُقبِلُ بِالحَديثِ عَلى مَن لا يَسمَعُ مِنهُ؛
اى على! هشت نفرند اگر به آنها اهانت شد بايد خود را سرزنش کنند: کسى که ناخوانده بر سفرهاى نشيند، ميهمانى که به ميزبان فرمان دهد، کسى که از دشمنانش نيکى و از فرومايگان فضيلت بخواهد، کسى که بىاجازه از راز دو کس
