پيوند با خويشان، پذيرايى از مهمان، غذا دادن به فقير، جبران نيکیها، حمايت از همسايه و همنشين، و سرآمد همه اينها، حياست.
۱۲۶.پيامبر صلی الله علیه و اله: لَم يُعبَدِ اللّهُ عَزَّوجلَّ بِشَىءٍ أفضَلُ مِنَ العَقلِ و لا يَکونُ المُؤمِنُ عاقِلاً حَتّى يَجتَمِعَ فيهِ عَشرُ خِصالٍ: الخَيرُ مِنهُ مَأمولٌ وَ الشَّرُّ مِنهُ مأمونُ يَستَکثِرُ قَليلَ الخَيرِ مِن غَيرِهِ و يَستَقِلُّ کَثيرَ الخَيرِ مِن نَفسِهِ و لا يَسأَمُ مِن طَلَبِ العِلمِ طُولَ عُمرِهِ و لا يَتَبَرَّمُ بِطُلاّبِ الحَوائِجِ قِبَلَهُ، الذُّلُّ أحَبُّ إلَيهِ مِنَ العِزِّ وَ الفَقرُ أحَبُّ إلَيهِ مِنَ الغِنى نَصيبُهُ مِنَ الدُّنيا القُوتُ وَ العاشِرَةُ و مَا العاشِرةُ لا يَرى أحدا إلاّ قالَ هُوَ خَيرٌ مِنّي و أتقى؛
خداوند با چيزى برتر از خرد، عبادت نشده است و مؤمن، خردمند نيست مگر اينکه ده ويژگى در او گرد آيد: به خيرش اميد دارند و از شرّش آسودهاند، نيکىِ اندک ديگران را بسيار شمارد و نيکى بسيار خود را کم شمارد، در تمام عمرش از طلب دانش خسته نمىشود، از حاجتمندان به خود، به ستوه نمىآيد، افتادگى برايش محبوبتر از نيرومندى است، نادارى براى او بهتر از دارايى است، بهرهاش از دنيا به اندازه قوت [روزانه] است و دهمى ـ و دهمى چيست؟! ـ اين که هر کس را ببيند، او را از خود، بهتر و پرهيزکارتر بداند.
۱۲۷.امام سجّاد علیه السلام: اَلنَّشوَةُ في عَشَرةِ أشياءَ: فِى المَشىِ وَ الرُّکوبِ و الإرتماسِ فِى الماءِ وَ النَّظَرِ إلَى الخُضرَةِ و الأکلِ وَ الشُّربِ و الجِماعِ وَ السِّواکِ و غَسلُ الرّأسِ بِالخَطميِّ وَ النَّظَرِ إلَى المَرأةِ الحَسناءِ و مُحادَثَةِ الرِّجالِ؛
شادابى در ده چيز است: پيادهروى، [اسب] سوارى، آبتنى، نگاهکردن به سبزه، خوردن، نوشيدن، آميزش جنسى، مسواک زدن، شستن سر با ختمى، نگاهِ [حلال] به زن زيبارو و گفتگو با مردان.
