از اين روايت استفاده مي‌شود که فتوا دادن در آن زمان، رايج و جايز بوده و علي بن اسباط، جواز آن را مفروغ عنه گرفته و از نبود فتوا دهنده شيعه سؤال مي‌کند.
دسته پنجم، رواياتي هستند که از آنها استفاده مي‌شود فتوايِ عالم و فقيه و عارف به احکام ـ که ناظر به حلال و حرام است ـ ، حجّيت دارد. ^۱ امام صادق عليه السلام مي‌فرمايد:
انظروا الي رجل منکم يعلم شيئاً من قضايانا فاجعلوه بينکم....^۲
به مردي از خودتان که برخي از قضاياي ما را مي‌داند، نظر افكنيد و او را بين خودتان حاکم قرار دهيد... .
بودن اين روايت در باب قضا، مانع از استدلال به اين روايت در باب فتوا نيست؛ زيرا منصب قضا، منصب فتوا هم است. ^۳به آن شخص، به اعتبار اين كه بر احکام شرعيه فرعيه، استدلال مي‌کند، مجتهد مي‌گويند، و به اعتبار اين ‌که حکم و الزام مي‌کند، وي را قاضي مي‌نامند. ^۴
در مقبوله عمر بن حنظله، امام صادق عليه السلام مي‌فرمايد:
ينظران الي من کان منکم ممّن قد روي حديثنا و نظر في حلالنا و حرامنا و عرف أحکامنا فليرضوا به حکماً فانّي قد جعلته عليکم حاکماً... .^۵
به کسي مراجعه کنيد که از خود شما و راويِ حديث ما باشد و نظر در حلال و حرام داشته باشد و احکام ما را بشناسد. راضي شويد كه چنين شخصي، حاکم شما باشد، و من او را بر شما حاکم قرار دادم... .
عمر بن حنظله، هرچند توثيق ندارد، با اين حال، چون مشهور علما به آن عمل کرده‌اند و عمل مشهور، جبران كننده سند است، موجب جبران سند مي‌شود. ^۶مراد از

در رجال، گروه‌هاي‍ي داريم به نام‌هاي: «زراريه»، «يعفوريه»، «يونسيه»، «مشاميه» و «نعمانيه» که معلوم مي‌شود علمايي چون: زراره، عبد الله بن ابي يعفور، يونس بن عبد الرحمان، هشام و مؤمن طاق، اهل فتوا بوده‌اند و پيرواني داشته‌اند. ^۱ مرحوم کليني در کتاب ميراث و نکاح و طلاق الكافي، ^۲فتاوايي را از يونس بن عبد الرحمان و فضل بن شاذان نقل کرده است. ^۳
کشّي، از عبد الله بن مسکان نقل مي‌کند:
ما در نزد زراره، در باره بعضي از مسائل حلال و حرام بحث مي‌کرديم که زراره، رأي و نظر خود را بيان کرد. به او گفتم: اين رأي و نظر توست، يا روايت است؟ زراره گفت: «من آگاه‌ترم و چه بسا رأيي، بهتر از روايت است». ^۴
وقتي از امام عسکري عليه السلام در باره کتاب‌هاي بني فضّال سؤال مي‌شود، ايشان م‍‍‍ي‌فرمايد: «روايات آنان را اخذ کنيد و آرائشان را رها کنيد». ^۵اين روايت، دلالت مي‌کند كه آنان آرائي داشتند که خود روايت نبوده است. ^۶
در روايتي علي بن اسباط مي‌گويد: به امام رضا عليه السلام گفتم: امري حادث و مسائلي پيش مي‌آيد که بايد حتماً نسبت به آن شناخت پيدا کنيم، و در آن شهري که هستم، از دوستان شما کسي نيست که از او استفتا کنم. امام رضا عليه السلام فرمود:
ائت فقيه البلد فاستفته من امرک، فاذا افتاک بشيء فخذ بخلافه فانّ الحقّ فيه.^۷
از فقيه آن شهر استفتا کن و هر چه فتوا داد، بر خلاف آن عمل کن که حق، در خلاف آن است.