اخبارگرايى، در سدههاى نخستين، شيوه رايج محدّثان و مجتهدان بزرگ شيعه بود كه آثار آن در نگاشتههاى كهن حديثى، فقهى، كلامى و اخلاقى نمود يافت. در سدههاى يازدهم و دوازدهم هجرى، مكتبى پا به عرصه گذاشت كه ادّعاى پيروى از شيوه كهن عالمان شيعى را مطرح مىكرد؛ ولى داراى مبانى خاص در اين وادى بود؛ مبانىاى كه اين تفكر را از شيوه محدّثان كهن، متمايز مىساختند.
اين مكتب فكرى ـ كه امروزه «اخباريگرى» ناميده مىشود ـ ، در طول تاريخ نسبتاً كوتاه خويش، با تغييرات جزئى و كلّى نيز روبهرو شد، به گونهاى كه برخى از نظريّات خاصّ بنيانگذاران آن در حوزه فهم و درك قرآن، توسط بزرگان اين مكتب، به چالش كشيده شد و در نهايت، به همّت مرحوم وحيد بهبهانى رحمه الله عليه به محاق رفت و با ظهور شخصيتى اصولى همچون شيخ اعظم انصارى رحمه الله عليه امكان بروز دوباره را از كف داد.
