احادیث داستانی اخلاص حضرت موسی(ع)

بحار الأنوار عن أبی حازم

... فَلَمّا دَخَلَ عَلی شُعَیب إذا هُوَ بِالعَشاءِ مُهَیأٌ، فَقالَ لَهُ شُعَیب: اِجلِس یا شابٌّ فَتَعَشَّ.

فَقالَ لَهُ موسی: أعوذُ بِاللّهِ.

قالَ شُعَیب: ولِمَ ذاک ألَستَ بِجائِعٍ؟

قالَ: بَلی، ولکن أخافُ أن یکونَ هذا عِوَضا لِما سَقَیتُ لَهُما، وإنّا مِن أهلِ بَیتٍ لا نَبیعُ شَیئا مِن عَمَلِ الآخِرَةِ بِمِل ءِ الأَرضِ ذَهَبا.

فَقالَ لَهُ شُعَیب: لا وَاللّهِ یا شابُّ، ولکنَّها عادَتی وعادَةُ آبائی، نُقرِی الضَّیفَ ونُطعِمَ الطَّعامَ.

قالَ: فَجَلَسَ موسی یأکلُ.[۱]

بحار الأنوار ـ به نقل از ابو حازم ـ:

چون موسی(ع) بر شعیب(ع) وارد شد، شعیب(ع)، آماده شام خوردن بود. به وی گفت: «جوان! بنشین و شام بخور».

موسی(ع) گفت: به خدا پناه می برم!

شعیب(ع) گفت: «چرا! مگر گرسنه نیستی؟».

موسی(ع) گفت: چرا، ولی می ترسم این، مزد آب دادن به [گوسفندان] آن دو دختر باشد. و ما خاندانی هستیم که کار برای آخرت را به یک سرزمین طلا نمی فروشیم.

آن گاه، شعیب(ع) به موسی(ع) گفت: «نه. به خدا سوگند، ای جوان! این روش من و پدران من است. میهمان را گرامی می داریم و از وی، پذیرایی می کنیم».

موسی(ع)، نشست و غذا خورد.

[۱]. بحار الأنوار ج ۱۳ ص ۲۱، حکمت نامه جوان ص ۳۳۸.