سي و نُه. اصل محمّد بن ابى عُمَير (زنده در اوايل قرن سوم)
اين اصل، در فتح الأبواب، جمال الاُسبوع، و فرج المهموم نقل شده است. در فتح الأبواب و فرج المهموم، به اين تأليف با عنوان «کتاب اصل» اشاره شده است. دو روايت در فتح الأبواب مربوط به فضيلت استخاره است. روايت نقل شده در جمال الاُسبوع، درباره ثواب دعاى روز جمعه تأکيد مى‌کند. مورد نقل شده در فرج المهموم، متخصّصان در علم نجوم را به عنوان خاندانى در هند و خاندانى در عرب (يعنى بنى هاشم) معرفى مى‌کند. ۱
چهل. کتاب ابو عبد الله موسى بن قاسم بن معاوية بن وهب بجلى (م اوايل قرن سوم)
اين کتاب، در الملاحم و الفتن آمده است. ابن طاووس، به اين تأليف، با عنوان اصل اشاره مى‌کند؛ امّا ترديد وجود دارد که وى اين کلمه را به معناى مصطلح آن به کار برده باشد. او دو روايت به نفع عمر بن عبد العزيز نقل مى‌کند و پس از آن، بخشى از شرح حال مؤلّف را از رجال النجاشى (ص 405، ش 1073) نقل مى‌کند. روشن نيست تأليفى که از آن نقل شده، کدام‌يک از تأليفاتى است که نجاشى و طوسى ( الفهرست، 194، ش 717) از او ياد کرده‌اند. ابن طاووس تأکيد مي‌کند که او کاملاً موافق ستايشى است که از خليفه اُموى (عمر بن عبد العزيز) شده است. ۲
چهل و يک. اصل يونس بن بکير (زنده در اوايل قرن سوم)
اين اصل، در مهج الدعوات نقل شده است. اين تأليف، با عنوان «کتاب اصل» و «کتاب» ياد شده است. در مورد نقل شده، امام رضا عليه السلام دعايى را به يونس تعليم داده تا در وقت سختى، آن را بخواند. ۳ به احتمال زياد، اين راوي همان يونس بن بکير بن واصل جمّال شيباني کوفي (م 199 ق)، مورّخ مشهور و ناقل از محمّد بن اسحاق است. براي اطّلاع بيشتر از روايات وي در کتاب‌هاي شيعه، به مستدرکات علم رجال الحديث (ج8، ص297) و براي روايات او در کتاب‌هاي حديثي اهل سنّت، به الکاشف ذهبي (ج2، ص403) مراجعه کنيد.
