ب ـ کثرت احاديث و تدوين کتب اوّليه حديثى

راويان کوفي در اين دوره، روايات زيادي در اختيار داشتند. به عنوان نمونه، جابر بن يزيد جُعفي، از مشايخ زيادي حديث شنيده بود؛ امّا بيشتر دانش خود را از امام باقر عليه السلام دريافت کرده بود. خودش مي‌گفت که نزديک به هفتاد هزار حديث، ^۱ از امام فرا گرفته که بسياري از آنها را براي هيچ کس بازگو نکرده بود. شريک بن عبد الله نخعي (م 177 ق)، يکي از شاگردان جابر، مي‌گفت که از جابر، ده هزار حديث شنيده است. ^۲ نمونه ديگر، ابان بن تُغْلب است که گفته مي‌شود از امام صادق عليه السلام، نزديک به سي هزار حديث شنيده است. ^۳
از سوي ديگر، ديديم که راويان شيعي کوفه، به خلاف راويان سده نخستين اهل سنّت، از همان قرن نخست هجري، به کتابت حديث توجّه داشتند. اين نکته، از ويژگى هاى مهمّ مکتب حديثى کوفه است، به طوري که مى توان ادّعا کرد که بخش عمده اى از شش هزار و ششصد کتابى را که شيخ حرّ عاملى در آخر فائده چهارم خاتمة الوسائل، ^۴ به شيعيان نسبت مى دهد، محدّثان کوفى تدوين کرده‌اند و «اصول اربعمئة» از همين کتاب ها پديد آمد. همچنين، طبق آمارِ کتاب‌هاي شيعيان کوفه در بخش پيش، به اين نتيجه رسيديم که در سه قرن نخست هجري، بيش از نهصد کتاب، به دست کوفيان نوشته شده بود.