به همان گونه که باید عیوب انسان زنده پوشانده شود، هنگامی که غسال بدن مرده را غسل می دهد، با دیدن عیبی در بدنش نباید به دیگران بگوید.
ثواب الأعمال عن أبی هریرة وابن عبّاس:
خَطَبَنا رَسولُ اللّهِ(ص) قَبلَ وَفاتِهِ، وهِی آخِرُ خُطبَةٍ خَطَبَها بِالمَدینَةِ حَتّی لَحِقَ بِاللّهِ عَزَّ وجَلَّ... فَقالَ:... ومَن غَسَّلَ مَیتا فَأَدّی فیهِ الأَمانَةَ، کانَ لَهُ بِکلِّ شَعرَةٍ عِتقُ رَقَبَةٍ، ورُفِعَ لَهُ بِهِ مِئَةُ دَرَجَةٍ.
فَقالَ عُمَرُ بنُ الخَطّابِ: یا رَسولَ اللّهِ؛ کیفَ یؤَدّی فیهِ الأَمانَةَ؟
قالَ(ص): یستُرُ عَورَتَهُ، ویستُرُ شَینَهُ، وإن لَم یستُر عَورَتَهُ ولا یستُرُ شَینَهُ، حَبِطَ أجرُهُ، وکشِفَ عَورَتُهُ فِی الدُّنیا وَالآخِرَةِ.[۱]
ثواب الأعمال ـ به نقل از ابو هریره و ابن عبّاس ـ:
پیامبر خدا، پیش از رحلتش برای ما سخنرانی کرد و این آخرین سخنرانی ای بود که در مدینه ایراد فرمود تا آن که به خداوند عز و جل پیوست... ایشان فرمود: «... هر کس مُرده ای را غسل دهد و در باره اش امانتداری کند، به اِزای هر مویی، ثواب آزاد کردن یک بنده برایش باشد، و صد درجه رفعت می یابد».
عمر بن خطاب گفت: ای پیامبر خدا! چگونه در باره اش امانتداری کند؟
فرمود: «عورت و عیب او را بپوشاند. اگر عورت و عیبش را نپوشانَد، مزدش بر باد می رود و عیب و عورت خودش در دنیا و آخرت، آشکار می گردد».
[۱]. ثواب الأعمال: ص ۳۴۴ ح ۱، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۷، ص ۴۱۸.
