حضرت آدم(ع) از خداوند در برابر شیطان که انسان ها را می فریبد، چیزی خواست و خداوند توبه را برای فرزندان آدم قرار داد.
الکافی عن ابن بُکیر عن الإمام الصادق أو الإمام الباقر(ع):
إنَّ آدَمَ(ع) قالَ: یا رَبِّ، سَلَّطتَ عَلَی الشَّیطانَ وأَجرَیتَهُ مِنّی مَجرَی الدَّمِ فَاجعَل لی شَیئاً.
فَقالَ: یا آدَمُ، جَعَلتُ لَک أنَّ مَن هَمَّ مِن ذُرِّیتِک بِسَیئَةٍ لَم تُکتَب عَلَیهِ، فَإِن عَمِلَها کتِبَت عَلَیهِ سَیئَةٌ، ومَن هَمَّ مِنهُم بِحَسَنَةٍ فَإِن لَم یعمَلها کتِبَت لَهُ حَسَنَةٌ فَإِن هُوَ عَمِلَها کتِبَت لَهُ عَشراً.
قالَ: یا رَبِّ زِدنی.
قالَ: جَعَلتُ لَک أنَّ مَن عَمِلَ مِنهُم سَیئَةً ثُمَّ استَغفَرَ لَهُ غَفَرتُ لَهُ.
قالَ: یا رَبِّ زِدنی.
قالَ: جَعَلتُ لَهُمُ التَّوبَةَ ـ أو قالَ: بَسَطتُ لَهُمُ التَّوبَةَ ـ حَتّی تَبلُغَ النَّفسُ هذِهِ.
قالَ: یا رَبِّ حَسبی.[۱]
الکافی: ـ به نقل از ابن بُکیر از امام باقر(ع) یا امام صادق(ع) ـ:
آدم(ع) گفت: پروردگارا! شیطان را بر من چیره گردانیدی و او را در وجودم مانند جریان خون، جاری ساختی. پس برای من چیزی قرار ده. خداوند فرمود: «ای آدم! این را برایت قرار دادم که هر یک از فرزندان تو آهنگِ گناهی کرد، برایش نوشته نشود و اگر انجامش داد، یک گناه برایش نوشته شود، و هر یک از آنها آهنگِ کار نیکی کرد، انجامش نداد، یک کار نیک برایش نوشته شود و اگر انجامش داد، ده کار نیک برایش نوشته شود».
آدم(ع) گفت: پروردگارا! بیشتر لطف بفرما. فرمود: «برایت قرار دادم که هر کس از آنها گناهی کرد و سپس آمرزش خواست، او را بیامرزم». گفت: پروردگارا! بیشتر لطف بفرما. فرمود: «توبه را برایشان قرار دادم ـ یا فرمود: بساط توبه را برایشان گستردم ـ تا آن گاه که نفس به این جا (گلو) برسد».
آدم(ع) گفت: پروردگارا! مرا کافی است.
[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۴۴۰ ح ۱، الزهد للحسین بن سعید: ص ۱۴۴ ح ۲۰۵ عن بکیر، بحار الأنوار: ج ۶ص ۱۸ ح ۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۵۴۸.
