پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله

المَهدِيُّ مِن وُلدِي ، اسمُهُ اسمي ، وكُنيَتُهُ كُنيَتي ، أشبَهُ النّاسِ بي خَلقا وخُلُقاً ، تَكونُ لَهُ غَيبَةٌ وحَيرَةٌ ، حَتّى‏ تَضِلَّ الخَلقُ عَن أديانِهِم ، فَعِندَ ذلِكَ يُقبِلُ كَالشَّهابِ الثّاقِبِ‏ ، فَيَملَؤُها قِسطاً وعَدلاً ، كَما مُلِئَت ظُلماً وجَوراً .

«مهدى» از فرزندان من است. نامش نام من، كنيه ‏اش كنيه من ، و شبيه‏ترينِ مردم در خلق و خو به من است . غيبت و حيرت او چنان به طول مى‏انجامد كه مردم، دين خود را گم مى‌‏كنند و در اين هنگام است كه مانند شهاب درخشان مى‌‏آيد و زمين را از عدل و داد پر مى‏كند، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است».

كمال الدين : ص ۲۸۷ ح ۴

>معارف حدیث>مقالات معارفی>کلام و عقايد

تعداد بازدید : 1809

دعا، محوری متداول در زیارات معصومان علیهم السّلام

نشریه : دانش‌ها و آموزه‌های قرآن و حدیث

نویسنده : پديدآورنده : علی انجم شعاع

سال 1397 / شماره پیاپی 02 /

چکیده :

زیارت‌های مأثور معصومان علیهم السّلام در ساختارهای ویژه‌ای ارائه شده است. محورهای هر یک از این ساختارها قابل شناسایی و تحلیل است. سلام و تحیّت، مدح و حمد الهی و لعن بر دشمنان، برخی از این محورهاست. یکی از ارکان متداول زیارت‌نامه‌ها در یکی از ساختارهای پرکاربرد، دعاست. ترتیب دو عنصر «سلام بر معصوم» و «دعا» در این ساختار، قابل توجّه است. در بیشتر زیارت‌ها، ابتدا «سلام به معصوم» و سپس «دعا» وجود دارد. در این چینش، مخاطب از مَزور به خدا تغییر کرده و گونه‌ای از «التفات» بلاغی را شکل می‌دهد. التفات در زیارت‌نامه‌ها به معنی همسو بودن مخاطبان و طولی بودن خطاب‌هاست. در حقیقت، زیارت‌کننده با «وسیلۀ» امام به سوی خدا رهنمون شده و درخواست خود یا نجوای خویش را مطرح می‌کند.

کلیدواژه‌های مقاله :دعا