مرحوم نمازي شاهرودي مي‌گويد:
«مشايخ ثلاث در کتب اربعه، احاديث اصول اربعمائة و ساير اصول مورد اعتماد را آوردند.»^۱
مرحوم شيخ حرّ عاملي مي‌گويد:
«ما با علم قطعي به تواتر و اخبار محفوف به قراين مي‌دانيم که سيصد سال روش علما اين بوده که احاديث را در مجالس ائمّه عليهم السلام و ديگران ضبط و تدوين مي‌کردند و در اين مدّت همّت علما در تأليف نيازمندي‌هاي شيعه صرف شد و عمرشان را در تصحيح و ضبط اين احاديث و عرضه‌ي آن بر معصومان عليهم السلام نهادند و اين روش تا زمان صاحبان کتب اربعه ادامه داشت که اين مؤلّفات تا مدّتي بعد از ايشان هم وجود داشت و مشايخ ثلاث کتاب‌هايشان را از آن مؤلّفات شناخته شده نقل کردند.»^۲
با اين حال حجم روايات وارد شده در کتب اربعه کمتر از حجم روايات اصول بود؛ زيرا مؤلّفان کتب اربعه اهمّ روايات را ذکر کرده‌ و از ميان مشابهات، بعضي را انتخاب نموده‌اند و در آن زمان نيازي به آوردن همه‌ي روايات نديدند. بر همين اساس، محقّقان بعدي، روايات ديگري را از کليني نقل کردند که در کتاب الکافي نيست. تعداد بسياري از دست‌خطّ‌هاي نوشته و نقل شده از امام زمان صلي الله عليه وآله از اين نمونه است.^۳ آقاي محمّد ابراهيم جنّاتي مي‌گويد:
«پس از شيخ الطّائفه طوسي کتب روايي بسياري کشف شد که رواياتش در کتب چهارگانه‌ي شيعه مندرج نبود.»^۴
حتّي برخي از کتب کليني مثل رسائل الائمة و بعضي از کتب شيخ صدوق مثل مدينة العلم نيز اکنون موجود نيست و مصادري به ‌نقل از اين کتب مبادرت کرده‌اند.^۵ با توجّه به اين‌که بسياري از احاديث در کتب اربعه نيامده، علاوه بر اين کتب و منابع پيش از آن‌ها ـ مثل کتب