هرآنچه در بازار مسلمین دیده می شود، باید آن را پاک و حلال به حساب آورد.
المحاسن عن أبی الجارود:
سَأَلتُ أبا جَعفَرٍ(ع) عَنِ الجُبُنِ وقُلتُ لَهُ: أخبَرَنی مَن رَأی أنَّهُ یجعَلُ فیهِ المَیتَةُ، فَقالَ: أمِن أجلِ مَکانٍ واحِدٍ یجعَلُ فیهِ المَیتَةُ حُرِّمَ فی جَمیعِ الأَرَضینَ؟! إذا عَلِمتَ أنَّهُ مَیتَةٌ فَلا تَأکل، وإن لَم تَعلَم فَاشتَرِ وبِع وکل، وَاللّهِ إنّی لَأَعتَرِضُ السُّوقَ فَأَشتَری بِهَا اللَّحمَ وَالسَّمنَ وَالجُبُنَ، وَاللّهِ ما أظُنُّ کلَّهُم یسَمُّونَ؛ هذِهِ البَربَرُ، وهذِهِ السُّودانُ.[۱]
المحاسن ـ به نقل از ابو جارود ـ:
از امام باقر(ع) در باره پنیر پرسیدم و گفتم: شخصی که خودش دیده بود، به من گفت که آن را با پنیر مایه مُرده درست می کنند. فرمود: «آیا به دلیل این که در یک جا پنیر با پنیرمایه مُرده درست می شود، پس در همه جای زمین، حرام است؟! اگر یقین داشتی که با پنیرِ مایه مُرده درستش می کنند، نخور و اگر یقین نداشتی، بخر و بفروش و بخور. به خدا سوگند، من خود به بازار می روم و از آن جا گوشت و روغن و پنیر می خرم. به خدا سوگند، گمان نمی کنم که همه آنها [هنگام ذبح] بسم اللّه بگویند. این بربر است، آن سودانی است».
[۱]. المحاسن: ج ۲ ص ۲۹۶ ح ۱۹۷۶، بحارالأنوار: ج ۶۵ ص ۱۵۳ ح ۲۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۷، ص ۳۲۴.
