احادیث داستانی صله رحم

الکافی عن أبی حمزة الثُّمالی:

قالَ أمیرُ المُؤمِنینَ(ع) فی خُطبَتِهِ: أعوذُ بِاللّهِ مِنَ الذُّنوبِ الَّتی تُعَجِّلُ الفَناءَ، فَقامَ إلَیهِ عَبدُ اللّهِ بنُ الکوّاءِ الیشکرِی فَقالَ: یا أمیرَ المُؤمِنینَ، أوَتَکونُ ذُنوبٌ تُعَجِّلُ الفَناءَ؟

فَقالَ: نَعَم وَیلَک! قَطیعَةُ الرَّحِمِ، إنَّ أهلَ البَیتِ لَیجتَمِعونَ ویتَواسَونَ وهُم فَجَرَةٌ فَیرزُقُهُمُ اللّهُ، وإنَّ أهلَ البَیتِ لَیتَفَرَّقونَ ویقطَعُ بَعضُهُم بَعضا فَیحرِمُهُمُ اللّهُ وهُم أتقِیاءُ.[۱]

الکافی ـ به نقل از ابو حمزه ثمالی ـ:

امیر مؤمنان(ع) در سخنرانی اش فرمود: «از گناهانی که مرگ را پیش می افکنند، به خدا پناه می برم».

عبد اللّه بن کوّاء یشکری برخاست و گفت: ای امیر مؤمنان! مگر گناهانی هم هستند که مرگ را پیش افکنند؟

فرمود: «وای بر تو! آری؛ بریدن از خویشاوندان. خانواده هایی هستند که گرد هم می آیند و نسبت به یکدیگر مواسات می نمایند و با آن که اهل معصیت اند، خداوند، آنان را روزی می بخشد، و خانواده هایی هستند که پراکنده می شوند و از یکدیگر پیوند می بُرند و با آن که مردمانی پرهیزگارند، خداوند، آنان را [از روزی،] محروم می کند».

[۱]. الکافی: ج ۲ ص ۳۴۷ ح ۷، دانشنامه قرآن و حدیث ج ۴ ص ۲۹۸.