تلاشى بود جهتِ جبرانِ احسانِ ابوطالب كه پيامبر صلى اللَّه عليه وآله را از كودكى مورد حمايت و سرپرستى و مهربانيهاى خويش قرار داده بود؟
پاسخ را از زبان پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله بشنويم كه در وقتِ پرستارى از اميرالمؤمنين، - زمانى كه آن حضرت عليه السلام را به سينه خود مى‏چسبانيد - مى‏فرمود: هذا اَخى و وَليّى‏ و ناصِرى‏ وَصَفِيّى وَذُخرى‏ و كَهْفى‏ وَ ظَهْرى و ظهيرى و وَصيىّ و زَوج كريمتى و اَمينى عَلى‏ وَصيَّتى وَ خَليفَتى. (۲۳: ج ۴، ص ۱۰۹ نقل از اثبات الوصية، مسعودى)
لذا از بدو تولّد اميرالمومنين عليه السلام پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله وضع وى را نسبت به خود كه نَبىّ خدا بود و ديگران، كاملاً مشخّص ساخت.

1- 3. اميرالمؤمنين عليه السلام در خانه پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله‏

مدّتى بعد، قريش به قحطى و خشكسالى گرفتار آمد. ابوطالب هم مردى عيالوار بود. پس پيامبر صلى اللَّه عليه وآله به عموى خويش عبّاس - كه از ثروتمندان بنى هاشم بود - فرمود: اى عبّاس، برادرت عيالوار است و مردم به اين قحطى كه مى‏بينى، گرفتار آمده‏اند. بيا تا نزد وى برويم و از نظر مساعدت، من يكى از فرزندان او را برگيرم و تو هم يكى را و آن دو را كفالت كنيم. عباس پذيرفت. و هر دو نزد ابوطالب رفتند...رسول خدا صلى اللَّه عليه وآله على را برگرفت و همراه برد. و عباس جعفر را. على پيوسته با پيامبر خدا بود تا خدايش به رسالت برانگيخت. در اين هنگام، على او را پيروى كرد و به وى ايمان آورد. (15: ج 1، ص 236)
تعبير ابن هشام در بخش اخير بحث چنين است: فَلَم يَزَل علىٌ مَعَ رسول اللَّه حَتّى بَعَثَهُ اللَّهُ تبارك و تعالى نَبيّاً فَاَتْبَعَهُ عَلىٌّ و آمَنَ بِه. با توجه به آنچه كه پيش از اين گفته شد پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله، از اوان كودكى نبى بود. لذا مراد از بعثت، نبوّت نيست، بلكه رسالت است.
و امّا پيامبر در اين گزينش، از جانب خويش عمل نكرد، بلكه بر مبناى فرمانِ الآهى عمل نمود. چنانكه خود بدان تصريح كرده فرمود: همان را برگزيدم كه خدا