اين بخش از سخن اميرالمؤمنين عليه السلام، دلالت صريح دارد بر تقدّم زمانىِ وحى غير قرآنى و رسالتِ پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله بر وحىِ قرآنى.
اميرالمؤمنين عليه السلام پس از بيانِ نكته نغز ياد شده به ادامه وصفِ نزولِ اولين وحى قرآنى پرداخته مى‏فرمايند:

وَلَقَد سَمِعْتُ رَنَّةَ الشَّيطانِ حينَ نَزَلَ الوَحىُ عليه صَلَّى اللَّه عليه و آله، فَقُلْتُ: يا رسولَ اللَّه! ما هذِهِ الرَّنَةُ؟ فقالَ: هذا الشّيطانُ اَيسَ مِنْ عِبادَتِه.
يعنى: به خدا قسم هر آينه ناله شيطان را شنيدم در هنگامى كه وحىِ (قرآنى) بر پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله نازل شد.^۱پس گفتم: اى رسول خدا! چيست اين ناله؟ فرمود: اين شيطان است كه از اينكه ديگر اطاعت كرده شود مأيوس شده است. و ادامه دادند:
اِنَّكَ تَسْمَعُ ما اَسمَعُ وَ تَرَى‏ ما اَرى‏ اِلّا اَنَّكَ لستَ بِنَبىٍّ ولكِنَّكَ وزيرٌ وَ اِنّك لَعَلى‏ خَيرٍ
تو مى‏شنوى آنچه را كه من مى‏شنوم و مى‏بينى آنچه را كه من مى‏بينم، جز آنكه تو نبى نيستى و لكن وزير و كمك كار من هستى و هرآينه پيوسته بر خيرى (در دنيا و آخرت). (۳۸: ص ۳۰۰ - ۳۰۱، خطبه ۱۹۲)

بنابراين روشن مى‏گردد كه اوّلاً: آغاز رسالت، مقدّم بر آغاز نزول اوّلين وحى قرآنى بوده است.
ثانياً: پيش از نزول قرآن كريم، اميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت خديجه به پيامبر صلى اللَّه عليه وآله ايمان آورده بودند و آنها همراه با رسول خدا، تنها مسلمانانى بودند كه خانه شان به نور اسلام، منوّر شده بود.
ثالثاً: مشخص مى‏گردد كه در اين فاصله دو ماهه (از ماه رجب تا ماه رمضان) پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه وآله تنها مأمور به ابلاغ اسلام و دعوت اهل بيت خويش (على عليه السلام و