حضرت محمّد عليه السلام مأمور شدند تا اين دو نكته را هم آشكار نمايند:
1. امام صادق عليه السلام در طى روايتى بيان داشتند كه وقتِ طواف، مردى به خدمت پدرشان امام باقر عليه السلام آمد و در شرائطى كه تنها اين سه تن بودند (امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام و اين مرد كه در انتهاى روايت معلوم مىشود كه حضرت الياس عليه السلام است.) سؤالاتى از امام باقر عليه السلام مىكند از جمله اينكه مىپرسد: اَخبِرنى عن هذا العلم مالَهُ لايَظهر كما كانَ يَظهَرُ مَعَ رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله؟ امام باقر عليه السلام لبخندى زده مىفرمايد: اَبَى اللَّهُ عَزَّوَجلَّ اَن يَطَّلعَ على عِلمِهِ اِلّا ممتحناً لِلايمان بِه كَما قضى على رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله اَن يَصبِرَ عَلى اَذىِ قومِه وَ لايُجاهِدُهُم اِلّا بِاَمْرِهِ فَكَم مِن اكتتامٍ قَد اكتَتَمَ بِه حَتَّى قيلَ لَهُ: اصدَع بِما تُؤمرَ و اَعرِض عن المشركينَ. و ايم اللَّهِ اَن لو صَدَعَ قبلَ ذلك لكانَ آمِناً و لكنَّهُ اِنَّما نَظَرَ فى الطّاعَةَ و خافَ الخِلافَ فلذلكَ كَفَّ الحديث. (۵۶: ج ۱، ص ۲۴۳ - ۲۴۴) از اين روايت به روشنى درك مىشود كه بقرينه اَن يَصْبِرَ عَلى اَذىِ قَومِه؛ آيه شريفه اصدَع بِما تُؤمَردر ارتباط با اصلِ دعوت نيست كه آن آشكار بوده است بلكه در ارتباط با مطلبى است كه اگر آشكار شود. مجاهده با كفار را خواهد طلبيد. و در واقع آغاز بروز و ظهور برخورد الاهى با مخالفان است. همچنين بقرينه نَظَرَ في الطاعة و خافَ الخلاف معلوم مىگردد كه تا كنون امر دعوت به گونهاى بوده كه مخالفت و شدّت مقابله كفّار را بر نمىانگيخته است. لكن اكنون كار به جائى رسيده كه عليرغم مخالفتِ ايشان، اين امر بايد آشكار شود.
2. امام صادق عليه السلام فرمودند: اكتَتَمَ رسولُ اللَّه صلى اللَّه عليه وآله بِمَكَّةَ مختفياً خائفاً خَمس [وَ فى خَبرَ آخَر ثَلاثَ] سنينَ ليس يُظهِرُ اَمرَهُ وَ عَلىٌّ عليه السلام اكتَتَمَ مَعَهُ و خديجَةُ عليها السلام ثُم اَمرَهُ اللَّهَ اَن يَصْدَعَ بِما اُمِرَ بِه، فَظَهَرَ رسولُ اللَّه و اَظْهَرَ اَمْرَهُ (۵۹: ج ۱۸، ص ۱۷۷)
3. امام صادق عليه السلام فرمود: مكثَ رسُولُ اللَّه صلى اللَّه عليه وآله بمكَّةَ بعدَ ما جاءَهُ الوَحىُ عن اللَّه تبارك و تعالى ثلاثَةَ عشَرَ سَنَةً، مِنها ثلاث سنينَ مختفياً خائفاً لايُظهر حتّى اَمرَهُ اللَّهُ اَن يَصْدَعَ بِما اُمِرَ بِه، فَظَهَرَ رسُولُ اللَّه و اَظْهَرَ اَمْرَهُ. (۵۹: ج ۱۸، ص ۱۷۷)
با تأملى در روايات فوق اولاً روشن مىشود كه در روايت دوم، ثلاثٌ صحيح
