ارزيابى و تشخيص روايات صحيح از سقيم بوده است، بطوريكه بعدها در بحث مرجّحات حديثى در باب تعارضات نيز به كار گرفته شد.
3. آنچه در ضابطه عرض معيار است، مخالفت با ظاهر، نصّ و روح حاكم قرآن است بطوريكه به صورت تباين كلى باشد و عدم موافقت با قرآن را نمىتوان دالّ بر عدم صدور دانست، مانند روايت تخصيص، تقييد، جرى و تطبيق و موارد مسكوت عنه.
4. روايات نسخ و تقيّه، گرچه ممكن است مخالف با ظاهر آيات باشد، ولى الزاماً دلالت بر عدم صدور روايات نمىكند.
5. تأمّل در علت صدور روايات عرض و كاربرد آن در باب تعارضات، موضوع حجيت ظواهر قرآن را روشن مىسازد.
فهرست منابع
1. انصارى، مرتضى. فرائد الاصول. بيروت: دار الاعتصام.
2. برقى، احمدبن محمد. محاسن. تهران: دارالكتب الاسلامية، 1371 ق.
3. حرّ عاملى، محمّدبن حسن. وسائل الشيعة. قم: آل البيت، 1409 ق.
4. حميرى، عبداللَّهبن جعفر. قرب الاسناد. تهران: نينوى.
5. سيوطى، جلالالدين. الاتقان.
6. شريف رضى. نهج البلاغه.
7. صدر، سيد محمدباقر. بحوث فى علم الاصول. قم: دائرة معارف الفقه الاسلامى، 1417 ق.
8. صدوق، محمّدبن على. من لا يحضره الفقيه. قم: اسلامى، 1413 ق.
9. صفار، محمدبن حسن. بصائر الدرجات. قم: مكتبة المرعشى، 1404 ق.
10. طباطبايى، سيد محمّدحسين. الميزان. قم: اسلامى.
11. طبرسى، ابوعلى. مجمع البيان. بيروت: دار احياء التراث العربى، 1379 ق.
