صور ما في علم الله عند الحكماء الربّانييّن والعرفاء الأقدسين، وهم كانوا يسمّونها بأرباب الأنواع، زعماً منهم أنّ كلاًّ منها ملك مؤكّل بإذن اللّ‏ه،يحفظ باقى أشخاص ذلك النوع الّذي هو صورتها عند الله في عالم الصور المفارقة والمُثُل النوريّة العقليّة، ونسبته إليها نسبة الأصل إلى الفروع ونسبة النور إلى الأظلال. (11: ج 2، ص 243)
خطاب در آيه «ألست بربّكم» در اخذ ميثاق، متوجّه حقيقت انسان است كه در عالم عقلى و اقليم ربوبى موجود است، زيرا هر نوع طبيعى را حقيقتى عقلى و صورتى مجرّد و مثالى نورى در عالم حقايق عقلى و مثالهاى الهى وجود دارد كه آن حقايق صورتهاى موجودات در علم خداوند متعال هستند. اين اعتقاد حكماى ربانى و عارفان متقدم است. آنان اين صورت‏ها را أرباب مى‏ناميدند، به عقيده اينها هر يك از اين صورتها فرشته‏اى است كه از سوى خداى تعالى براى محافظت افراد ديگر اين نوع - كه او صورت آنها در عالم صورتهاى مجرّد و مثالهاى نورى عقلى است - موكّل شده است. و نسبت آن صورت نورى به افراد ديگر، مانند نسبت ريشه به شاخه‏ها و نور به سايه‏ها است.
3-3- او پس از طرح مباحث ديگرى در اين رابطه، در نهايت مى‏نويسد:
فقد انكشف لك أنّ لأفراد البشر قبل ورودهم إلى الدنيا هويّات عقليّة مستخرجة من ظهر أبيهم العقلى، فتجلّى الله عليهم قبل و جودهم و ربّاهم، و شاهدوه بلاهمّ، و سمعوا خطابه و أجابوه، إقراراً بوحدانيّته وربوبيّته في نشأة سابقة على هذه النشأة لهم. (11: ج 2، ص 245)
پس برشما روشن گرديد كه براى افراد انسان‏ها پيش از اين دنيا حقايقى عقلى است كه از پشت پدر عقلى شان خارج شده‏اند. خداوند بر آنها پيش از وجودشان تجلى كرده و آن‏ها را تربيت مى‏كند. آن‏ها خدا را به اضطرار ديدند، نداى او را شنيدند و با اقرار به وحدانيت و ربوبيت‏اش در عالمى پيش از اين عالم، اجابت‏اش كردند.