* ص 468 - همان باب، ح 7، ذيل «و كان ابومحمّد اكبر من ابى جعفر»:
اين متن در نسخه چاپى كافى، مانند متن فوق است، اما در برخى مصادر (متن شرح علامه مجلسى، مرآت العقول، جلد 3، صفحه 389، شرح مازندرانى بر كافى، جلد 6، صفحه 203، و در تفاسير وافى، جلد 2، صفحه 93؛ ارشاد، همان؛ بحار، جلد 50، صفحه 244 و حر عاملى، در اثبات الهداة، جلد 3، صفحه 392) كه از كافى نقل شدهاند، آخرين جمله اينطور آمده است كه: «ابو محمد بزرگتر از جعفر بوده است. جعفر (894/281 - 850/236)، برادر ديگر امام ابو محمد عسكرى بوده و از ايشان كوچكتر بودهاند. در نتيجه نسخه صحيح اين نسحه است، نه نسخهاى كه به ابوجعفر اشاره دارد.
* ص 471 - همان باب، ح 10، ذيل «بدا للَّه فى ابى محمّد بعد ابى جعفر.»:
الهيات شيعه به نوعى از بدا (در معناى لغوى: ظهور) اعتقاد دارد كه «اراده خداوند» را مد نظر دارد؛ ارادهاى كه طبق آن خداوند مىتواند وقوع برخى وقايع را بطور مشروط منوط به رويداد يا رويدادهاى ديگرى قرار دهد. خداوند مىتواند، به عنوان مثال، فرمان دهد كه زندگى فرد پايان پذيرد، و اين امر را وابسته به شرايط خاصى كند. بهرحال، اين نوع از بدا كه در اينجا مطرح است، ربطى به اراده خداوند ندارد، بلكه بيشتر مربوط به جهالت افرادى است كه مثلا مىتوانستند احتمال رويداد يك اتفاق را به شكلى ديگر بدهند، اما به دليل غفلت از خواست خداوند نمىتوانستند. قرآن در سوره زمر، آيه 47- 39 به اين نوع بدا اشاره دارد: «و آنچه تصورش را نمىكردند، از جانب خدا بر ايشان آشكار مىگردد» (بدا لهم)؛ و بدا در مورد اسماعيل و موسى، و ابوجعفر و ابومحمد، از اين نوع است. در هر دو اين موارد، امامان پيشين، جانشينان خود را معرفى نكرده بودند، و اين چيزى بود كه مردم مىانگاشتند؛ در هر دو مورد، گروههاى خاصى، نظرات نادرستى داشتند بطوريكه بعد از اينكه امام جانشين خود را معرفى مىكرد، آنها پى به اشتباه خود
