بررسی روابط معنایی واژۀ صدق در نهج‌البلاغه
سال
1399 / شماره پیاپی
30 /
صفحه
19-36
چکیده :
معنی‌شناسی بخشی از زبان‌شناسی امروزی است و به معنای دانش تحلیل معناست که با بررسی گونه‌های مختلف معنا در پی آن است تا معنای دقیق واژه را در حوزۀ بافتی و خارج از بافت تعیین کند. آن‌چه در این دانش مهم جلوه می‌کند، سیر تحول واژه از آغاز تا دورۀ معاصر و کشف معنای بافتی واژه است.
پژوهش حاضر به بررسی معنای صدق در نهج البلاغه از منظر بافتی می‌پردازد و در صدد یافتن جایگاه معنایی آن به روش معنی‌شناسی توصیفی است. حاصل این پژوهش آن است که اولاً این واژه در بررسی در زمانی تحول بنیادین در مفهوم آن صورت نگرفته است و همیشه به عنوان یک فضیلت انسانی اخلاقی مدّنظر بوده است. ثانیاً در نهج‌البلاغه نیز با حفظ معنای اصلی (لغوی) و اصطلاحی با همنشینی واژگانی نظیر ایمان، بِرّ، حق و نظایر آن، ارتباط معنایی داشته و در یک شبکۀ معنایی قرار گرفته و به نوعی در تقابل معنایی با کذب آمده است. حوزۀ معنایی آن نیز در سه حوزۀ صدق باور، صدق اخلاقی و صدق به معنای عام میباشد.
کلیدواژه‌های مقاله :صدق نهج‌البلاغه معنی‌شناسی تاریخی معنی‌شناسی توصیفی
