فإذا قال العبد : «بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم» قال اللّه‏ عزّوجلّ عبدى دعاني باسمين رقيقين أحدهما أرق من الآخر¹ [فالرحيم أرق من الرحمان و كلاهما رقيقان² ] ...؛
هر گاه بنده بگويد: به نام خداوند رحمت‌گر مهروز، خداوند عزيز و جليل مى‏گويد: بنده‏ام، مرا با دو اسم لطيف صدا زد؛ يكى از ديگرى لطيف‏تر است. هر دو لطيف‌اند؛ رحيم لطيف‏تر از رحمان است.
اين روايت را نيز مى‏توان به روايات پيشين ملحق نمود؛ زيرا با توجه به اين كه رقّت در باره خداوند متعال بى‏معناست، رقيق‏تر بودن صفت «رحيم» ناظر به رحمت بيشتر و با كيفيت بهتر خواهد بود كه با رحمت خاص الهى منطبق است.
اين دسته از روايات نه تنها ظاهراً با روايات دسته اول، بلكه به گفته آية اللّه‏ خويى(ره) ظاهر آنها با قرآن نيز مخالفت دارد و از اين رو، بايد آنها را يا تأويل نمود و يا كنار گذاشت:
در بعضى از روايات آمده است كه «رحمان» اسم خاص است و معنايش عام، ولى «رحيم» اسم عام است و معنايش خاص؛ زيرا كه به آخرت و يا مؤمنين اختصاص دارد.³ بايد اين روايات را تأويل نمود يا به كنار گذاشت؛ زيرا ظاهر آنها با كتاب خدا مخالفت دارد؛ چون كلمه رحيم در قرآن بدون اين كه به مؤمنين و يا به آخرت اختصاص داشته باشد، استعمال شده است كه اينک نمونه‏هايى از آنها:
(فَمَن تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَمَنْ عَصَانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ)؛⁴
هر كس از من پيروى كند، از من است و هر كس از من نافرمانى كند، پس تو بخشنده و مهربانى. (نَبِّئْ عِبَادِي أَنِّي أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِيمُ)؛⁵
بندگانم را آگاه كن كه من بخشنده مهربانم! (إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِيمٌ)؛⁶
خداوند نسبت به مردم رحيم و مهربان است. (رَبُّكُمُ الَّذِي يُزْجِي لَكُمُ الْفُلْكَ فِي الْبَحْرِ لِتَبْتَغُوا مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ كَانَ بِكُمْ رَحِيماً)؛⁷