در دنيا اين است كه او در دنيا رحمتى دارد كه در آخرت وجود ندارد؛ انواع امكانات و استعدادهايى كه به صورت مشترک در اختيار همه انسان‌ها قرار دارند، مظهر رحمانيت حضرت حق است كه در آخرت وجود ندارند, ولى با اين حال، خداوند در آخرت نيز «رحمان» و داراى رحمت واسعه است و هر كس مانعى نداشته باشد، مىتواند از رحمت واسعه الهى بهرهمند شود.
همچنين، معناى رحيميت خدا در آخرت اين است كه او در آخرت رحمتى دارد كه در دنيا نيست و آن، بهشت جاودان است. انواع نعمتهايى که در آخرت، در اختيار انسان‌هاى شايسته است، مظهر رحيميت اوست كه در دنيا وجود ندارد، ولى با اين حال، خداوند متعال در دنيا نيز «رحيم» است و نسبت به همه بندگان مهربان و هر كس مانعى نداشته باشد، مىتواند از رحمت خاص الهى بهرهمند گردد.
از اين رو، از جهتي، «رحمان» صفت عام است و «رحيم» صفت خاص، زيرا نعمتهاى دنيوى ميان انسان‌هاي شايسته و ناشايسته مشترک است، ولى نعمتهاى اخروى به انسان‌هاى شايسته اختصاص دارد.
از جهتي ديگر، «رحمان» و «رحيم» هر دو صفت عام الهى هستند؛ زيرا همه انسان‌هايى كه مانعى براى بهرهگيرى از رحمت واسعه الهى نداشته باشند، مىتوانند از نعمتهاى الهى در دنيا و آخرت بهرهمند گردند.
سردبير
