مراجعه به جوامع روايي ثانوي؛ مانند الوافي، وسائل الشيعه و بحار الانوار و يا شروح کتب حديثي؛ مانند مرآة العقول، لوامع صاحبقراني، ملاذ الاخبار و استقصاء الاعتبار، تصحيف و تحريف احتمالي آن را روشن ساخت. به چند حديث از باب نمونه اشاره مي‌شود:
الف) مسأله «تغليظ ديه»؛ به معناي تشديد در مقدار آن در فتواي فقها، فرقي ميان قتل عمد و خطا گذاشته نشده است.^۱ و تنها روايتي که به صورت تصريح، مسأله «خطأ» در آن مطرح شده، روايت ذيل از الکافي است:
عَنْ زُرَارَة، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ صلي الله عليه و آله قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ قَتَلَ رَجُلًا خَطَأً فِي الشَّهْرِ الْحَرَامِ قَالَ: تُغَلَّظُ عَلَيهِ الدِّية وَ عَلَيهِ عِتْقُ رَقَبَة أَوْ صِيامُ شَهْرَينِ مُتَتَابِعَينِ مِنْ أَشْهُرِ الْحُرُم... .‏^۲
با مراجعه به جوامع حديثي ـ که همين متن را از کليني روايت مي‌کنند ـ به اختلاف نسخ‌ها پي مي‌بريم. شيخ الطائفه، اين حديث را از کليني در کتاب تهذيب الاحکام^۳ و ملا محسن فيض کاشاني
ـ که صحيح‌ترين نسخه‌هاي الکافي را در اختيار داشته ـ در کتاب الوافي^۴ به جاي «تُغَلَّظُ عَلَيهِ الدِّيه»، عبارت «تُغَلَّظُ عَلَيهِ الْعُقُوبَه» آورده‌اند و مي‌دانيم مسأله عقوبت ‌ـ که جنبه «تعزيري» دارد ‌ـ با مسأله ديه، متفاوت است.
ب) در روايتي در اصول الکافي تعداد آيات قرآن هفده هزار گزارش شده ـ ، در حالي که خلاف ضروري دين است.
از امام صادق عليه السلام نقل شده که فرمود:
إِنَّ الْقُرْآنَ الَّذِي جَاءَ بِهِ جَبْرَئِيلُ عليه السلام إِلَي مُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله سَبْعَة عَشَرَ أَلْفَ آية؛^۵
قرآني را که جبرئيل نزد حضرت محمد صلي الله عليه و آله آورد، داراي هفده هزار آيه است.
در کتاب الوافي اين روايت به صورت «سبعة آلافِ آية» نقل شده است که گويا نسخه ديگري از الکافي در دست داشته‌اند.^۶ علامه شعراني لفظ «عشر» را از اشتباهات نساخ مي‌داند. لکن بسيار سوگمندانه علامه مجلسي^۷ و ملا صالح مازندراني^۸ اين روايت را قرينه‌اي بر تحريف قرآن دانسته‌اند.