معناي اوّل، منحرف شدن از راه حق و معناي دوم، به دوش افکندن (تير و کمان): إنتَکبَ الرجلُ کنانتَه و قوسَه، و تَنَکبَها: ألقاها علي منکبِه.^۱ هر دو معنا در اين عبارت، محتمل است، بويژه معناي دوم که با جملات قبل زيارت، سازگاري کامل دارد و معناي جمله چنين مي‌شود: «زين بستند و لگام زدند و (تير و کمان) بر دوش افکندند». تمام اين فقرات، آمادگي براي سفرِ جنگي را مي‌رسانند.^۲

ب) تصحيف معنوي

تصحيف معنوي بدين معنا نيست که در مضمون و مفاد حديث تصحيف رخ دهد. درايه‌نويسان به حديث زير مثال زده‌اند:^۳ ‏از ابوموسي محمد بن المثني العنزي نقل شده که گفت: «نحنُ قومٌ لَنَا شَرَفٌ نَحنُ عَنزه صَلّي اِلَينَا رسولُ اللهِ‏»^۴ که راوي لفظ «عَنَزَة» را ـ که مراد عصاي کوتاه است ـ در حديث «کانَ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه و آله يجْعَلُ الْعَنَزَة بَينَ يدَيهِ إِذَا صَلَّي»، ‏به (عَنْزَة) که نام قبيله خود راوي است، تصحيف نموده و مفاد حديث را ـ که حاکي از نماز گزاردن رسول خدا صلي الله عليه و آله به طرف عصاي ‏خويش است‏ ـ به نماز گزاردن رو به قبيله عنزه تغيير داده است.^۵ البته احتمال اين‌که به قصد و عمد از سوي راوي تغيير يافته باشد، بعيد نيست، که در نتيجه، از نمونه‌هاي تحريف خواهد بود.
تصحيف معنوي گاهي در حد تعارض و تضاد ميان دو معناست، مانند مثال فوق و گاهي هم تصحيف تفاوت معنايي چنداني ايجاد نمي‌کند و هر دو ضبط مي‌تواند درست باشد؛ براي نمونه، مي‏توان حديثي را که از طريق ابن عباس نقل شده، ياد کرد. از وي نقل شده که گفته است: «لَوْ لَا نَهْيهُ عَنْهَا مَا احْتَاجَ إِلَي الزِّنَا إِلَّا شَفًا؛^۶ اگر منع خليفه از متعه نبود، کسي دچار زنا نمي‏شد، جز اندکي از مردم». هروي و ابن اثير آن را در کلمه «شفي» آورده‌اند.^۷ ابن ادريس گويد: برخي از اصحاب ما، آن را تصحيف و به قاف و ياي مشدده (شَقِي‏) نقل کرده‏اند؛^۸ مثلاً در الطرائف آمده است:
لَوْ لَا نَهْيهُ عَنْهَا مَا احْتَاجَ إِلَي الزِّنَاءِ إِلَّا شَقِي‏.^۹