نياز، بيشتر ناخواسته اسير سوگيري‌هايي هستيم که موجب تحريف واقعيت و تيرگي عرصه شناختي ما مي‌‌شود. مقصود از سوگيري،^۱ تمايلي است که داوري و تفسير ما را پيشاپيش به سمت خاصي جهت مي‌‌دهد و موجب مي‌‌شود تا شواهد خلاف آن تمايل را نبينيم يا ناديده انگاريم يا پيش‌داورانه و بر اساس فرضيات تغييرناپذيري رفتار ديگران را تفسير کنيم. روان‌شناسان اجتماعي به گونه فزاينده‌اي موفق به شناسايي و معرفي سوگيري‌هاي مختلفي شده و به هر يک نامي داده‌‌اند. برخي از اين سوگيري‌ها - که موجب تفسير نادرست رفتار و گفتار ديگران مي‌‌شوند - عبارت‌اند از: سوگيري جنسيتي،^۲ سوگيري فرهنگي،^۳ و سوگيري نژادي.^۴ تأثير اين سوگيري‌ها به حدي است که گاه متخصصان نيز از آنها در امان نمانده‌اند؛ براي مثال، امروزه در آثار فرويد، سوگيري جنسيتي، و در آثار برخي روان‌شناسان آمريکايي سوگيري نژادي، همچون تأکيد بيش از حد بر تفاوت ميان سفيدها و سياهان در بحث هوش، شناسايي و به آنها اشاره شده است.^۵
يکي از اين سوگيري‌ها، سوگيري تأييد^۶ نام دارد که در آن شخص فقط در پي شواهدي است که برداشتش را تأييد مي‌‌کند و شواهد خلاف را ناديده مي‌‌گيرد و کنار مي‌‌نهد؛^۷ براي مثال، اگر کسي را بخيل بدانيم، حرکات صرفه‌جويانه او را گواه تفسير خود قرار مي‌‌دهيم؛ اما يا اقدامات سخاوتمندانه او را نمي‌بينيم يا آن که آنها را تصادفي و ناخواسته شمرده و از اهميتشان در فهم آن شخص مي‌‌کاهيم و بدين ترتيب، همچنان تفسير اولي خود را حفظ مي‌‌کنيم.
راه غلبه بر اين سوگيري، و سوگيري‌هاي ديگر، آن است که نسبت به وجود آنها در خودمان هشيار باشيم و به بودنشان اعتراف کنيم، و بکوشيم تا از تأثيرشان بکاهيم. بيان اين توصيه از اجراي آن بسيار دشوارتر است، به خصوص آن که ما در مجموع ديگران را داراي سوگيري‌هاي متعدد مي‌‌دانيم، و در عين حال خودمان را بر کنار از آنها مي‌‌شماريم؛ يعني يکي از جلوه‌هاي نقض اصل حمل بر صحت. گفتني است که تازه‌ترين سوگيري شناخته شده، سوگيري نقطه کور^۸ نام دارد و طبق آن، شخص اساساً منکر وجود هر نوع سوگيري در انديشه و رفتارش مي‌‌شود.^۹ البته، در برخي متون تخصصي، خطاي بنيادي اِسناد نيز نوعي سوگيري معرفي شده است، ولي به دليل اهميتي که دارد، در اينجا مستقلاً از آن بحث شده است.