هستيم آن نعمتي که خداوند بندگانش را بدان انعام فرموده و به واسطه ما هرکه در روز قيامت نجات يابد، کامياب مي‌‏شود.
در اين روايت - که خطاب به اصبغ بن نباته¹ صادر شده است - امير المؤمنين عليه السلام به بيان معناي واقعي «نعمت» پرداخته و آن را به وجود اهل‌بيت عليهم السلام تفسير فرموده‏اند.
اما وقتي که ابن کوّاء² در مورد همين آيه از امام عليه السلام سؤال مي‌‏کند، نوع خطاب امام متفاوت مي‌‏شود.
عن ذريح، عن أبي عبد الله عليه السلام قال: سمعته يقول: جاء ابن الكوّاء إلي أميرالمؤمنين عليه السلام فسأله عن قول الله (ألَمْ تَرَ إِلَي الَّذِينَ بَدَّلُواْ نِعْمَةَ اللّهِ كُفْرًا وَأحَلُّواْ قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ) ، قال: تلك قريش، بدّلوا نعمة الله كفراً و كذّبوا نبيّهم يوم بدر؛³
ابن کوّاء نزد امير المؤمنين عليه السلام آمد و در مورد سخن خداوند «آيا نديدي حال کساني را که نعمت خداوند را به ناسپاسي، تغيير دادند و قوم خويش را به سراي هلاکت درآوردند»، سؤال کرد. امام فرمودند: منظور از آن (الّذين) قريش است که نعمت خدا را از روي ناسپاسي بدل کردند و پيامبرشان را در روز بدر تکذيب کردند.
در اين روايت، امام عليه السلام - که مخاطب را شايسته دريافت معناي عميق آيه نمي‏بينند - سخني از معناي «نعمت» به ميان نياورده‏اند. تنها مصداق کساني را بيان فرمودند که نعمت خداوند را از روي ناسپاسي تغيير دادند. علاوه بر اين که قريش، تنها يکي از مصاديق «الّذين بدّلوا نعمة الله کفراً» هستند؛ اما مطابق تفسيري که امام عليه السلام به اصبغ فرموده‌اند، اين گروه مصاديق بسيار ديگري نيز دارد که در خور فهم ابن کوّاء نبوده است.

غالي و قاصر

ديگر از ويژگي‌هايي که مي‌‌تواند خطاب خاصي از معصوم عليه السلام را به دنبال داشته باشد، اهل غلو