ـ يَستحي: به يک ياء و ماضي استحي، در لغت بني تميم بوده است و ابن کثيرآن را قرائت کرده است ^۱.
العَفو ^۲ به دو صورت خوانده مي‌شود:
ـ با نصب (قرائت جمهور) و منصوب به فعل محذوف که تقديرش «قل يُنفِقون العفو) است.
ـ با رفع که قرائت ابي عمرو است، به جهت حذف مبتدا ^۳.
تمَسُّوهُنَّ ^۴ به دو شکل خوانده شده است:
ـ تُماسّوهن؛ فعل مضارع «ماس). حمزه و کسائي و خلف اين‌ گونه خوانده‌اند.
ـ تَمسُوهن؛ فعل مضارع «مس). بقيه قرّاء اين‌گونه قرائت کرده‌اند ^۵.
موليها ^۶ به دو صورت قرائت شده است:
موليها؛ قرائت جمهور علما که اسم فاعل است.
مولّاها؛ قرائت ابن عامر که اسم مفعول است ^۷.
گاهي تنها نام فردي را که قرائتي خاص داشته است مي‌آورد تا مشخّص شود که قرائت او با قرائت مشهور متفاوت است. مانند:
إنّي اسکَنتُ ^۸: قرائت نافع و ابن کثير و ابوعمر (إنّيَ أسکنتُ) است ^۹.
يَقنَطُ ^۱۰: ابوعامر و کسائي «يَقنِطُ» خوانده‌اند ^۱۱.
و لايَخافُ ^۱۲:نافع و عامر «فَلايَخاف» خوانده‌اند. ^۱۳.
لَمُنَجّوهم ^۱۴: حمزه، کسائي و خلف «لَمُنجوهُم» خوانده‌اند ^۱۵.
نمونه‌هاي ديگر: ج 1، ص 310: بقره / 116 ـ 118؛ ص 588: بقره / 196 ـ 197؛ ص 626: بقره / 218؛ ص 701: بقره / 229؛ ج 7، ص 149: رعد / 16؛ ص 290: ابراهيم / 42؛ ص 492: نحل / 71؛ ج 15، ص 472: انفطار / 9 ـ 19؛ ص 404: نازعات / 15 ـ 26.