شد مي‌توان نتيجه گرفت که هدف ايشان از اين بخش و ذکر بحث مفردات لغوي، تفسير مختصر از آيات است و ذهن مخاطب را قبل از ورود به تفسير آماده مي‌کند.

6. سبب نزول

اگر آيه‌اي داراي سبب نزول باشد آن را ذکر مي‌کند. مفسّر در گفتگويي مي‌گويد که سبب نزول‌هايي را که صحيح نيست نمي‌آورد و از اسرائيليات و کتاب‌هاي کعب الاحبار و وهب بن منبه که شامل اسرائيليات است چيزي نقل نمي‌کند و سعي دارد تنها مطالب صحيح را ذکر کند ^۱.

7. تناسب آيات

وهبه زحيلي مانند تمام مفسّران ديگر، به تناسب آيات توجّه دارد و در تفسير خود اين عنوان را ذيل برخي از آيات يادآور مي‌شود. مانند: ج 1، ص 436: بقره / 168 ـ 171؛ ص 739: بقره / 234؛ ج 7، ص 407: نحل /10 ـ 16؛ ص 431: نحل / 30 ـ 32.

نمونه‌هاي ديگر:

تناسب بين آيات 62 و 63 ـ 66 سوره بقره: آيات قبل، نعمت‌هاي ارزش‌مندي را براي بني اسرائيل ذکر کرد و اين آيات، مخالفت‌ها و گناهاني را که آنان مرتکب شدند. پس نقض عهد و پيمان با خدا کردند و به نهي الهي در روز شنبه تجاوز کردند و مانند بوزينه شدند و از رحمت خداوند و مردم دور شدند. اين عبرتي است براي کساني که در عهد رسول خدا صلي الله عليه و آله نبوّت او را انکار کردند تا از اتّفاقي که براي آن‌ها افتاد بترسند ^۲.
تناسب بين آيات 3ـ 9 و 12 و 13 سوره نحل: بعد از آن که خداوند خود را از شريک و فرزند داشتن منزّه دانست و يکتايي خود را بيان کرد و امر به اخلاص عبادت براي او شد، ادلّه وجود خدا و کمال قدرت و حکمتش ذکر شد و آن‌ها پنج تا هستند: خلقت آسمان و زمين، انسان، حيوانات، گياهان، و عناصر اربعه. و دو مورد از آن‌ها را در آيات بعدي خواهد آورد ^۳.
وهبه زحيلي در در ابتداي هر سوره، به تناسب بين آن سوره با سوره قبل مي‌پردازد. بنا بر اين، ايشان ترتيب سور را توقيفي مي‌داند.

8. تفسير آيات

اين بخش، در تمام تفسير ذيل آيه يا مجموعه آيات ديده مي‌شود. مفسّر بدون اين که نظرات مختلف را بياورد و اختلاف‌هاي تفسيري را شرح و توضيح دهد، تفسيري آسان و قابل فهم براي خواننده مهيا مي‌کند و مراد الهي را در جملاتي کوتاه و بدون توضيحات اضافي بيان مي‌کند.