است كه غير محدّثان، به نقل حديث نپردازند و فقط محدّثان، احاديث را نقل كنند تا احاديث، کمتر آسيب ببينند ^۱.
ما به ادّعاهاي گيوم، در سه محور پاسخ مي‏‏دهيم:

يك. سند حديث ابن‎ کلبي در کتاب «الاصنام»

کتاب الاصنام ابن‎کلبي، کتابي تاريخي است، نه حديثي و با نگاهي منصفانه و منطقي، هر كه بخواهد، در اين باره نظريه‌اي قطعي بيان كند، بايد به کتب تخصّصي همان رشته مراجعه كند، نه با در نظر گرفتن موردي نادر، آن هم در کتابي غير تخصّصي، نظريه متقن و متخصصانه‌اي را مطرح كند.
2. ابن‎کلبي با توجه به متن کتب رجالي شيعه ^۲ و کتب رجالي سنّي ـ‌ که پيشتر گفته شد ‌ـ فردي ثقه نيست؛ يعني در نقل حديث احتمال دارد كه خطا كند؛ در نتيجه محدّثي معتبر نيست؛ ولي حافظه تاريخي وي، خوب است و کتابش در جامعه‌شناسي و مسائل تاريخي، مرجع معتبري است ^۳.
3. حديثي که گيوم از کتاب اصنام نقل و به آن استناد کرده است، سند ندارد. چگونه مي‏‏شود به مظمون حديثي اعتماد کرد که سندي براي آن بيان نشده است؛ در حالي‏که متن آن حديث نيز، مخالف ساير متون و نصوص اسلامي و عقل است که در ادامه، آن را بررسي مي‏‏کنيم.

دو . دين نبي صلي الله عليه و آله قبل از بعثت و شبهه شرک

نويسنده مقاله، براي اثبات دين نبي صلي الله عليه و آله پيش از بعثت، نشاني‏هاي جامعي از کتب تاريخ و سيره اهل سنّت مطرح كرده‏ است‏ که هر فرد محقّقي ـ‌ در صورتي‌که بيماردل نباشد ‌ـ با مراجعه به آن منابع، به ‌حتم يقين مي‌كند که نبيّ پيش از بعثت، بر آيين حنيف جدش ابراهيم عليه السلام بوده است. البته روايتي که وي از عايشه براي اثبات گوشه‌گيري پيامبر صلي الله عليه و آله براي عبادت (تحنث) آورده است، به دليل عقلي درست نيست؛ زيرا او در آن زمان (پيش از بعثت) کنار پيامبر صلي الله عليه و آله نبوده و آن حضرت را درک نکرده است و فقط مي‏‏تواند، از ساير صحابه اين موضوع را نقل كند. هم‌چنين در منابع شيعه، از جمله شرح باب حادي عشر فاضل مقداد و شرح تجريد خواجه نصير طوسي و کتاب معاصر فروغ ابديت، به‌ صراحت نمونه‏هايي از مخالفت پيامبر صلي الله عليه و آله با بت‎ها، حتي در دوران کودکي‎ بيان شده است؛ مانند مخالفت ايشان در چهار سالگي با حرزها و مهره‏هايي كه به گردن او مي‏‏آويختند و پاسخ ايشان به دايه خود هنگامي که از او ‌خواست تا مهره‏اي را ‏‏براي محافظت از