دليل بر آن اين است كه تأويل اول موافق و مطابق با عموميت قرآن است ^۱ ولى تأويل اهل سنت مخالف با عموميت و ظاهر قرآن است. و آنچه كه با ظاهر آيات قرآن مطابق باشد، درست تر است نسبت به آنچه كه مخالف با ظاهر قرآن باشد.
اگر بگويند: اين تأويل صحيح نيست، زيرا هر آنچه كه مردم از خود به جاى مى گذارند، صدقه است و صدقه مورد توارث قرار نمى گيرد و توريث آن صحيح نيست. پس در تخصيص اين حكم به انبياء عليهماالسلام هيچ فايده عقلانى وجود ندارد.
جواب داده مى شود: مسئله چنان نيست كه شما بيان كرديد، زيرا شى ء با تخصيص بعضى از افراد آن، عموميّت پيدا مى كند، و تخصيص آن افراد به معناى اين است كه آنها در عمل به مفاد حكم، از ساير افراد سزاوارترند، اگر چه اين تكليف شامل همه مكلفين نيز مى شود.
خداوند متعال مى فرمايد: « اِنّما أنْتَ مُنذرُ مَنْ يَخْشاها»^۲ هر چند انذار شامل تمام عقلاى عالم مى شود (ولى تخصيص آن به افرادى كه خشيت دارند، حكم آن را از عموميّت ساقط نمى كند).
نيز خداوند متعال مى فرمايد: « انما يعمرمساجد الله من آمن بالله و اليوم الآخر و اقام الصلوة»^۳ هر چند كفار هم مساجد را آباد مى كنند و كسانى كه متصف به چنين صفاتى نيستند، آنها هم مساجد را آباد مى سازند.
در آيه ديگر مى فرمايد: « انما المؤمنون الذين اذا ذكرالله وجلت قلوبهم»^۴ اگر چه از كفار، نيز كسانى هستند كه دلهايشان هنگام ياد و نام خدا، بلرزد و بترسد. در مقابل مؤمنانى هم هستند كه ذكر و ياد خدا را مى شنوند، در حالى كه سرمست شادى و سرور