حيدرآباد هند) و خود را نيز از مجازان حديثى سيد ميرزا معرفى كرده است. ^۱ ميرزا عبدالله افندى (1066 ـ 1130 هجرى قمرى)، مؤلف رياض العلماء، نيز چنين نسبتى به خود داده است. ^۲ همچنين بنابر نقل اجازه ياد شده در بالا، علامه مجلسى نيز از مجازان سيد ميرزا بوده است.
مؤلف روضات الجنات، ^۳ سيد نعمت الله جزائرى (1050 ـ 1112 هجرى) را كه شاگرد علامه مجلسى و مؤلف الانوار النعمانية بوده، شاگرد سيد ميرزا جزائرى دانسته و از قول او (همانجا) نقل كرده است كه سيد ميرزا معتقد بود ظهور نهى، در متون دينى، در تحريم مطلق است بنابر اين منكر حكم مكروه در احكام شريعت بود و آن را حمل بر نهى مى نمود.
شادروان دانش پژوه با استفاده از اجازه سيد ميرزا به علامه مجلسى ـ و با افزون توضيحاتى بر آن ـ مى نويسد:
« او در اجازه اى كه به مجلسى دوم در يكم جمادى دوم 1064 نوشته است مى رساند كه از پدر خود، از شيخ عبدالنبى بن سعد جزايرى نگارنده الحاوى فى الرجال، از نورالدين على بن عبدالعالى كركى (م 940) در كودكى اجازه روايت گرفته است. همچنين سيد نورالدين (على) بن (سيد نورالدين كبير) ابى الحسن على بن الحسين (بن ابى الحسن) عاملى (جبعى) از برادر (پدرى) خود سيد (شمس الدين) محمد (نگارنده مدارك، 946 ـ 1009) و از برادر (مادرى) خود ابومحمد (جمال الدين ابومنصور) الحسن (نگارنده معالم 959 ـ 1011) فرزند (شهيد دوم) زين الدين بن (نورالدين) على بن احمد عاملى، هر دو از سيد (نورالدين كبير) ابى الحسن على بن الحسين (بن ابى الحسن) عاملى از زيـن الديـن (شهيـد دوم 911 ـ 966) از شيخ نـورالدين علـى بن عبـدالعالـى (عيسـى، م 938) بدو اجازه داده است.