ساير كتب الحديث من تصانيف مشايخنا و اسلافنا الثقات و وجوب العمل باخبارها المتصفة طرقها بأحد الأوصاف الثلاثة،أعنى الصحيح والحسن و الموثق » (ص 52 ـ 53) و درادامه چنين بيان مى داردكه اين روش عموم علماء است،امّا مؤلف «منتقى الجمان» در كتاب خود برخلاف اين سيره عمل كرده است: «و على حجيتهاعامّة العصابة وجُلُّهم و خالف فى ذلك المنتقى» (ص 53). او سپس به بيان دلايل اين اعتقاد خود پرداخته و شهرت وشيوع فراوان اين كتب را در بين علماى سلف و خلف بلاد مختلف، نقل مطالب كتب ياد شده در آثار اين علماء و اجماع ايشان را بر وثاقت و جلالت شأن آن مؤلفان را در اين باره ارائه مى نمايد و از نقل قولهاى ياد شده مثالهايى را ارائه مى دهد (ص 53)
از جمله در صفحه 54 از اينكه ابوعلى طبرسى، مؤلف تفسير مجمع البيان (متوفى 548 هجرى قمرى)، و سيدابن طاووس، مؤلف «فرج المهموم» و «الملهوف على قتلى الطفوف» (589 ـ 664 هجرى قمرى)، در كتابهايى چون «الاحتجاج» و «ربيع الشيعة» مطالب كتابهايى غير از كتب اربعه را آورده اند و به آنها اعتماد نموده اند، خبر مى دهد. ^۱ نكته حائز اهميت در اينجاست كه ظاهرا با توجّه به اينكه وى نام اين دو دانشمند بزرگ را آورده و سپس تنها نام دو كتاب را ذكر كرده است، كتاب «ربيع الشيعة» را تأليف سيدابن طاووس مى دانسته، در صورتى كه برخى از علماء را عقيده بر آن است كه به خاطر تطبيق دقيق اين دو كتاب بايكديگر جز در مواردى جزئى، اين كتاب همان كتاب «اعلام الورى بأعلام الهدى» ابوعلى طبرسى است (براى آگاهى بيشتر از كيفيت اين انتساب، ر.ك الذريعة، ج 2، ص 240 ـ 242).
در اينجا مرورى اجمالى بر مطالب بيست و چهار مسأله موجود در مقدمه خواهيم