2- امامت ائمه از نظر شيعه، از طريق نصّ است و مهمترين سند امامت يك امام، منصوص بودن اوست.
3- ميراث اصلى و معتبر كه از امامان شيعه به دست ما رسيده، در كتابهاى مقدم حديث نقل شده است و چيزى نيست كه نقل نشده باشد.
4- در فهم ميراث حديثى، نمىتوان ادعا كرد كه اصحاب ائمه از ما بهتر مىفهميدهاند.
5- محدثان نخستين بين روايات اصيل و ساختگى خلط كرده و به دليل ناآشنايى با پيچيدگىها و ترفندهاى جاعلان حديث، بين دو گونه روايت درست و نادرست تفكيكى نكردهاند.
اين مبانى را مىتوان از مقدمه كتاب استخراج كرد. بهتر بود مؤلف محترم، قبل از ورود به بحث، ارزيابى انتقادى خود را درباره متون و منابع مورد استفاده خود در اين كتاب مطرح مىكردند. ايشان نگفتهاند كه كدام احاديث كافى را قبول ندارند، يعنى كدام روايتِ آن را از حيث انتساب به امام صحيح مىشمرند و كدام را برساخته راويان؛ يا دست كم ملاكشان در پذيرش درستى انتساب روايات چيست؛ و يا مثلا فرق بين كتاب محاسن و كافى از نظر ايشان چيست؟ و يا فرق بين رجال نجاشى و كشى چيست؟ مؤلف از تمامى اين منابع استفاده مىكند و چون ادعا مىكند كه محدثان بين احاديث اصيل و برساخته تفكيك قائل نمىشدند، ايشان بايد مشخص مىكرد كه چگونه از اين منابع بايد استفاده كرد. متاسفانه جاى اين بحث در مقدمه ايشان خالى است.
در مقدمه به نكته ديگرى نيز اشاره مىكنند كه در دوره غيبت صغرى و آغاز غيبت كبرى دو مكتب كلامى در شيعه وجود داشته است: مكتب قم و مكتب بغداد. معرّف صادق افتراقات بين اين دو مكتب، دو كتاب «اعتقادات» و «تصحيح
