گونه كه خشنود مى‏گردى، تلاوتش كنم. خداوندا با كتابت، ديده‏ام را روشنايى و سينه‏ام را فراخى و قلبم را شادى بخش و زبانم را بدان روان گردان و تنم را با آن، آميخته ساز. (همان: ج 2، ص 577)
و در روايتى، رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم مى‏فرمايد:
قرآن را بياموزيد كه در روز رستاخيز، به صورت جوانى خوش‏سيما با رنگ و رويى روشن، به نزد خواننده‏اش مى‏آيد و مى‏گويد: من كسى هستم كه شبهايت را پاس داشتم و تشنگى‏ات را سيراب كردم و آب دهانت را خشك گرداندم و اشكت را جارى ساختم. اينك نيز هر كجا روى، با تو هستم. (همان: ج 2، ص 603)
و امام جعفر صادق عليه ‏السلام مى‏فرمايد:
هر كس زمانى كه مؤمن جوانى است قرآن بخواند، قرآن با گوشت و خون او عجين شود و خداوند عزّوجلّ او را با كاتبان و نيكان و ارجمندان محشور گرداند. (همان: ج 2، ص 604)
و نيز مى‏فرمايد:
و هر كس به سراغ قرآن آيد و گمان برد كه كسى بهتر از آن را دارد، آنچه را خداوند تحقير كرده، گرامى داشته و آنچه را گرامى داشته، خوار شمرده است. (همان: ج 2، ص 604)
خواننده قرآن در حالت بهبود و تكامل دائمى است. (همان: ج 2، ص 606)
و حاملان قرآن، عرفاى اهل بهشت‏اند. (همان: ج 2، ص 606)
و رواياتى نيز بر ختم قرآن و منوّر ساختن خانه‏ها به قرآن (همان: ج 2، ص 611) و تشويق به قرائتِ مرتّب و در همه حالِ آن (همان: ج 2، ص 612) و ختم آن در مكّه، طىّ يك هفته (همان: ج 2، ص 614) و ترتيل آن با صدايى خوش (همان: ج 2، ص 617) آمده است. امام جعفر صادق عليه ‏السلام مى‏فرمايد:
قرآن را نمى‏توان و نبايد، بى‏وقفه و تند و تند خواند؛ وقتى به آيه‏اى كه در آن از بهشت ياد شده برسى، تأمّل كن و از خداوند متعال، بهشت را بخواه. و اگر به آيه‏اى