برخوردى كه در آن ياد دوزخ شده است، تأمّلى كن و از دوزخ به خداوند پناه بَر. (همان، ج 2، ص 619 و پس از آن)

سوم: قرآن و رفتار

طبيعتا همه رفتارها در چارچوب قرآن شكل مى‏گيرند و قرآن، معيار و ملاك كلّى آنها و كنترل كننده هر حركتى است. امام صادق عليه ‏السلام در دعاى خود مى‏فرمايد:
خداوندا! ما را به گونه‏اى قرار ده كه تابع حلال آن باشيم و از حرامش اجتناب ورزيم و حدود آن را به پا داريم و فرايض آن را به جاى آوريم. (همان) و در بخش ديگرى مى‏فرمايد:
خداوندا! قرآن را براى ما راهبرى قرار ده كه از لغزشها بازمان دارد و راهنمايى ساز كه به كارهاى نيكو، رهنمونمان شود و ياورى هدايتگر قرار ده كه در انحرافها مراقبمان باشد و به بهترينها سوقمان دهد. (همان)
و امام صادق عليه ‏السلام مى‏فرمايد: «قرآن، نشان راهى است كه به بهترين راهها رهنمون مى‏شود.» (همان، ج 2)
خلاصه اينكه:
روايات «كافى» انسان قرآنى و كامل را تربيت مى‏كنند و اعتقادات و مفاهيم قرآنى او را شكل مى‏بخشند و او را چنان مى‏پرورانند كه به اخلاق قرآن، خو گيرد و با آن هم‏كنشى داشته باشد؛ همچنان كه چارچوب قرآنىِ رفتارهايش را ترسيم مى‏كند و بدين ترتيب، قرآن همه چيز زندگى‏اش مى‏شود، با او مى‏شنود، با او مى‏بيند و با او به سخن در مى‏آيد.
با توجّه به آنچه گذشت، مى‏بينيم كه مرحوم كلينى قدّس سره در كتاب خود كافى، بالاترين مرتبه را براى قرآن قايل است و آن را سخت، گرامى مى‏دارد و بزرگ مى‏شمارد و نسلها به ويژه پيروان مكتب اهل بيت عليهم ‏السلام را به بناى خود بر اساس آن و اصلاح ديدگاههاى خويش بر اساس معيارهاى آن و نيز همه گونه هم‏كنشى با آن، فرا مى‏خواند. بدين ترتيب، جايى براى شنيدن اين تهمت به آن محدّث بزرگ