خارى در چشم معصيت كنندگان و نورى براى اهل طاعت و ايمانت قرار دادى، آن را براى ما دژى در برابر عذابت و پاسدارى در برابر خشمت و مانعى در برابر معصيتت و پناهى در برابر غضبت و چراغِ راهى براى زمانى كه به ديدارت مىآييم و رهنمايى براى رهسپردن به راهت و قرار گرفتن در مسير بهشتت، قرار بده.» (همان: ج 2، ص 574)
در اين بخش از دعا، به لحاظ عقيدتى، آشكارا بر موارد زير انگشت نهاده شده است: «توحيد و معانى آن»، «صفات حسناى الاهى»، «حيات»، «قدرت»، «دانش»، «بى نيازى»، «خردمندى»، «لطف»، «مهر» و «مرحمت» و... و تأكيد بر ايمان به رسالت، از راه فرود آوردن قرآن و پاىبندى به آن و طلب راه از آن و پناه بردن به آن در استقبال از آخرت و عبور از پل صراط و تنعّم به بهشت. 1
از اين خاستگاه متين اعتقادى، مفاهيم و رهنمونهاى بسيارى جارى مىشود كه از جمله، مىتوان به اين موارد اشاره كرد:
الف) قرآن كريم چشم اندازهايى برابر دانش و معرفت مىگشايد؛ به گونهاى كه نسبت به كوتاهى در حمل آن، كورى در آگاهى از آن و دورى از حكمتهاى آن و فاصلهگيرى از اهداف آن و قصور در اداى حقّ آن، به خدا پناه برده مىشود (همان: ج 2، ص 599) و دعا اينگونه ادامه مىيابد:
پروردگارا! دلهاى ما را سرشارِ پذيرش شگفتيهاى پايانناپذير آن، لذّت تكرار (تلاوت) آن و پندهاى بازبينى آن و سود آشكار كوشش در فهم آن، گردان. خداوندا! آن را توشهاى براى آن روزى كه در برابرت حضور خواهيم يافت و راه روشنى در رسيدن به تو و دانش سودمندى در سپاس نعمتهايت بگردان.» (همان)
در جاى ديگر از همين كتاب گرانسنگ، آمده است:
هنگامى كه فتنهها چون پارههاى شب بسيار تاريك، شما را فرا گرفتند، به قرآن
1.در مورد اين دعاى شريف، نك: سيّد محمّد رضوى. مرورى بر دعاى امام صادق عليه السلام در هنگام تلاوت قرآن. سفينه ۱۷، ص ۱۴۰.
