بخش اوّل

رابطه حجّيّت، عصمت و وجوب طاعت با علم الاهى بر مبناى احاديثى كه به نحوى است، گوياى علم الاهى امام هستند، در قالب جدول زير همراه با نحوه دلالت هر يك، ارائه و مشخص مى‏گردد. همچنين نشانى هر حديث و شماره بابى كه حديث ذيل آن مطرح شده است، ذكر خواهد شد. شماره‏هاى ياد شده بابها، همراه با عنوان باب مربوط در كتاب كافى، در بخش دوم همين گفتار، ارائه مى‏شود.
پس از آن، خلاصه مضامين احاديث، در بخش سوم با تقسيم موضوعى (در 6 موضوع كلّى و 43 موضوع جزئى) عرضه مى‏شود. براى نشان دادن نحوه دلالت حديث، از علائم اختصارى ذيل استفاده مى‏شود.
الف: بيانگر احاديثى است كه به صورت روشن و مستقيم، به علم الاهى امام عليه ‏السلام دلالت دارند.
ب: احاديثى را كه به علم الاهى امام عليه ‏السلام اشاره دارند، مشخّص خواهد كرد.
ج: به احاديث غير مستقيم دلالت مى‏كند.
ج / 1: احاديثى كه در آنها حجّيّت امام بيان شده است.
ج / 2: گوياى رابطه عصمت و علم است.
ج / 3: بيانگر رابطه وجوب طاعت و علم مى‏باشد.

رديف محتوادلالت نشانى‏1زمين از حجّت خالى نيست و حجّت بايد علمى داشته باشد كه دليلى بر صدق گفتار و عدالت او باشد. ج / 1 ب 1، ص 168 / ح 12 حجّت خدا مظهر رضا و سخط الاهى و مفترض‏الطاعه است. حجّيّت قرآن به واسطه كسى است كه به همه آن‏ها علم داشته باشد و چنين كسى امام مفترض الطاعه است. ج / 1 ج / 3 ب 1، ص 169 / ح 2