۳۰ اعتقاد به وجوب طاعت امامان‏عليهم السلام دين خداست. ج / ۳ ب ۸، ص ۱۸۸/ ح‏۱۳ ۳۱ همراهى با عالمِ (امام) و تبعيّت از او، دين خداست. الف ب ۸، ص ۱۸۸/ ح‏۱۴ ۳۲ امام به همه قرآن علم دارد، پس قيّم قرآن است و اطاعتش واجب مى‏باشد. الف ب ۸، ص ۱۸۸ - ۱۸۹/ ح ۱۵ ۳۳ امام شاهد بر خلق است. ب ب ۹، ص ۱۹۰ / ح ۱ ۳۴ امام به اعتقادات مردم علم دارد و كسى را كه او را تصديق مى‏كند، امام نيز او را تصديق خواهد كرد. ب ب ۹، ص ۱۹۰ / ح ۲ ۳۵ امام شاهد بر خلق است. ب ب ۹، ص ۱۹۱ / ح ۴ ۳۶ طهارت و عصمت لازمه شاهد بودن امام است. امام حجّت خدا و همراه با قرآن و قرآن همراه با امام است و اين دو از هم جدا نمى‏شوند. ب ب ۹، ص ۱۹۱/ ح ۵ ۳۷ امام هدايت كننده عصر خويش است. ب ب ۱۰، ص ۱۹۱/ ح‏۱ ۳۸ امام به سوى آنچه نبى آورده است (شريعت) هدايت مى‏كند. ب ب ۱۰، ص ۱۹۲/ ح‏۲ ۳۹ حيات و جريان آيه و كتاب (قرآن) به حيات امام‏عليه السلام و هدايت كننده، وابسته است. ب ب ۱۰، ص ۱۹۲/ ح‏۳ ۴۰ امام مخزن علم الاهى و منبع وحى است. الف ب ۱۱، ص ۱۹۲/ ح‏۱ ۴۱ امام مخزن علم الاهى در آسمان و زمين است. الف ب ۱۱، ص ۱۹۲/ ح‏۲ ۴۲ امام مخزن علم الاهى، ترجمان وحى و حجّت بالغه خداوند است بر همه آنچه زير آسمان و روى زمين مى‏باشد. الف ب ۱۱، ص ۱۹۲/ ح‏۳ ۴۳ امام مخزن علم الاهى است. الف ب ۱۱، ص‏۱۹۳/ ح‏۴ ۴۴ امام مخزن علم الاهى است. الف ب ۱۱، ص‏۱۹۳ / ح‏۵