۱۷۱ امام حسين‏عليه السلام از شهادت خود آگاه بود؛ با اين حال، خداى تعالى ايشان را بين نصرت و شهادت مخيّر فرمود. الف ب‏۴۴، ص ۲۶۰/ ح‏۸ ۱۷۲ علم ماكان و مايكون تا روز قيامت، از پيامبرصلى الله عليه وآله وسلم به امام رسيده است. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۱/ ح‏۱ ۱۷۳ امام به آنچه از آسمانها و زمين و بهشت و جهنّم است، آگاه مى‏باشد. و علم ماكان و مايكون را دارد و به قرآن عالم است. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۱/ ح‏۲ ۱۷۴ خدا كريم‏تر و مهربان‏تر و رئوف‏تر از آن است كه اطاعت كسى را واجب كند؛ امّا علم آسمان (علم دين) را از او بپوشاند. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۱/ ح‏۳ ۱۷۵ ممكن نيست خدا اطاعت كسى را واجب كند و سپس اخبار آسمانها و زمين را از او بپوشاند و سواد علم را - كه قوام دينشان در آن است - از ايشان قطع كند. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۲-۲۶۱/ح‏۴ ۱۷۶ خدا به حجّتى احتجاج نمى‏كند كه علم مورد نياز مردم نزد او نباشد. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۲/ ح‏۵ ۱۷۷ خدا علم آسمانها و زمين را از امام نمى‏پوشاند. الف ب‏۴۵، ص‏۲۶۲/ ح‏۶ ۱۷۸ امام در علم، با رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم شريك است و خدا علمى به پيامبر نداده است، مگر آنكه امر كرده آن را به امام بياموزد. الف ب‏۴۶، ص‏۲۶۳/ ح‏۱ ۱۷۹ امام در علم، با رسول خدا شريك است. الف ب‏۴۶، ص‏۲۶۳/ ح‏۲ ۱۸۰ امام در علم، با رسول خدا شريك است و پيامبر حرفى از علمى كه خدا به او آموخته، نمى‏داند؛ مگر آنكه به امام آموخته است. الف ب‏۴۶، ص‏۲۶۳/ ح‏۳