۲۱۶ امامان‏عليهم السلام از امورى كه برايشان پيش خواهد آمد، آگاه‏اند و طبق دستورالعملى كه براى ايشان فرستاده شده عمل مى‏كنند. الف ب‏۵۵، ص‏۲۸۱-۲۸۰/ ح‏۲ ۲۱۷ امامان‏عليهم السلام با علمى كه به قضاى الاهى دارند، قيام يا سكوت مى‏كنند. الف ب‏۵۵، ص‏۲۸۱/ ح‏۳ ۲۱۸ امامان‏عليهم السلام از امورى كه خداى تعالى برايشان تقدير كرده، آگاه و به آن تسليم‏اند و امامان‏عليهم السلام صحيفه‏اى دارند كه دستور عملكردشان در ايّام امامت، در آن آمده است. الف ب‏۵۵، ص‏۲۸۴-۲۸۱/ ح‏۴ ۲۱۹ امام بايد به حلال و حرام عالم باشد. الف ب‏۵۶، ص‏۲۸۴/ ح‏۲ ۲۲۰ امام پاسخ همه مسائل را مى‏داند. از آينده آگاه است. به زبان همه مردم و زبان همه پرندگان و بهائم و هر آنچه داراى روح است علم دارد. الف ب‏۵۶، ص‏۲۸۵/ ح‏۷ ۲۲۱ امام اعلم از همه است و مردم را از هدايت، خارج و به ضلالت، وارد نمى‏كند. الف ب‏۵۷، ص‏۲۸۸-۲۸۶/ ح‏۱ ۲۲۲ امام امين خدا بر خلق خدا و امين او بر غيب و علم اوست. الف ب‏۵۷، ص‏۲۹۱-۲۹۰/ ح‏۶ ۲۲۳ علم پيامبر و ميراث علم و آثار نبوّت به امام منتقل شده است. الف ب‏۵۸، ص‏۲۹۳/ ح‏۲ ۲۲۴ امام اعلم مردم است و اسم اكبر (كتابى كه علم همه چيز را به واسطه آن مى‏داند) و ميراث علم و آثار نبوّت را دارد. امام اهل ذكر است و به همه قرآن علم دارد. الف ب‏۵۸، ص‏۲۹۶-۲۹۳/ ح‏۳ ۲۲۵ پيامبر اكرم به اميرالمؤمنين هزار باب (از علم) باز كرد كه از هر باب، هزار باب باز مى‏شود. الف ب‏۵۸، ص‏۲۹۶/ ح‏۴