سپس امام كاظم عليه ‏السلام درباره اراده حق فرمود:
وَ اَمّا مِنَ اللّه‏ِ فَإرادَتُهُ إحداثُهُ لا غَيرُ ذلِكَ لِاَنَّهُ لا يُرَوّي وَ لايَهِمُّ وَ لا يَتَفَكَّرُ.و امّا اراده خداوند همان احداث و ايجاد است، نه غير آن؛ زيرا او از تروّى و اهتمام و انديشيدن، منزّه است.
بكيربن اعين مى‏گويد: از امام صادق عليه ‏السلام پرسيدم: علم و مشيّت خداوند دو تاست يايكى؟ فرمود:
العِلمُ لَيسَ هُوَ المَشيئَةُ. ألا تَرَى أنَّكَ تَقُولُ: سَأفْعَلُ كَذا إن شاءَ اللّه‏ُ وَ لا تَقَولُ: سَأفْعلُ كَذا إن عَلِمَ اللّه‏ُ؟ فَقَولُكَ إن شاءَ اللّه‏ُ دَلِيلٌ عَلى أَنَّهُ لَم يَشَأْ. فَإذا شآءَ كانَ الَّذي شاء كَما شآء وَ عِلْمُ اللّه‏ِ السّابقُ للمشيئة. (11: ج 1، ص 109)
علم مشيّت نيست. نمى‏بينى كه مى‏گويى: اگر خدا بخواهد، فلان كار را مى‏كنم و نمى‏گويى: اگر خدا بداند، فلان كار را مى‏كنم؟ اينكه مى‏گويى: اگر خدا بخواهد، دليل اين است كه نخواسته و هر گاه بخواهد، همان كه خواسته، انجام مى‏گيرد. و علم خدا پيش از مشيّت است.
از اين روايت، معلوم مى‏شود كه ميان صفات ذات و صفات فعل، تقدّم و تأخّر است و اگر بگوييم: صفت ذات، قديم و صفت فعل، حادث است، بى راهه نرفته‏ايم. به همين جهت است كه شخصيّتى چون محمّدبن مسلم ـ كه از رجال برجسته حديث است ـ از حضرت صادق عليه ‏السلام نقل كرده است:
المَشيئةُ مُحْدَثَةٌ. (همان: ج 1، ص 110)
مشيّت حادث است.
عاصم‏بن حميد از آن حضرت سؤال كرد كه آيا اراده، ازلى است؟ امام عليه ‏السلام در پاسخ او فرمود:
إنَّ المُريدَ لايَكُونُ إلّا لِمُرادٍ مَعَهُ، لَم يَزَلِ اللّه‏ُ عالِما قادِرا ثُمَّ أَرادَ. (همان: ج 1، ص 109)