31. هُدىً لمن ائتمّ به: هدايتى است براى هر كه آن را پيشواى خود گيرد.
«ائتمَّ» يعنى اينكه قرآن را پيشواى خود بداند و پشت سر آن حركت كند. در اينكه قرآن هدايتگر است، شكّ و ترديدى راه ندارد. خداوند تبارك و تعالى بارها و بارها در قرآن كريم به اين مهم اشاره مىكند كه در اين مجال، فقط به چند نمونه از آن اشاره مىكنيم:
ـ ذلك الكتاب لاريب فيه هدى للمتقين. (بقره (2) / 2)
ـ ونزّلنا عليك الكتاب تبيانا لكلّ شيء هدًى و رحمة و بشرى للمسلمين. (نحل (16) / 89)
ـ تلك آيات القرآن و الكتاب المبين هدى و بشرى للمؤمنين. (نمل (27) / 2)
نكته مهم در تمام اين آيات، آن است كه:
هر كه به قرآن اعتماد كند و به اوامر آن عمل نمايد، به هدايت حقيقى ـ كه مايه رستگارى است ـ دست خواهد يافت و به سعادت ابدى و جاودان خود خواهد رسيد. و گر نه مانند خورشيدى است كه در اوج آسمان نور مىتاباند، در حالى كه فرد نابينا ديده از آن بسته است و از نورش بىبهره مىماند. اين است رمز اين نكته كه برخى افراد، از قرآن جز اسم و رسمى نياموختهاند و دل، تنها به لفظ زيباى آن دوختهاند؛ بدون اينكه راه هدايت را از آن فراگرفته باشند و به عمل به آن بينديشد. لذا خداوند، قرآن را سبب هدايت و پيام بشارت براى كسانى مىداند كه: تقوا را به جان پذيرفتهاند، به راستى ايمان دارند و در برابر پيام الاهى آن سر تسليم فرود آوردهاند.
32. عذرا لمن انتحله: عذرى است براى هر كسى كه خود را به قرآن نسبت دهد.
به تعبير مرحوم ميرزا حبيب اللّه خويى: «قرآن عذرى است كه از عذاب روز قيامت نجات مىبخشد؛ البتّه براى كسى كه به آن اعتماد كند و آن را براى خود زينت قرار دهد.» (5: ج 12، ص 310)
