به مردم بياموزند. البتّه برخى دانشهاى بشرى و منابع آن، در نخستين نگاه به دريا مىماند؛ ولى پس از آشنايى با آن مىتوان ديد كه نه درياى ژرف، كه بركهاى كوچك است. در اين ميان، خداوند منّان براى رفع عطش ديرمانِ انسان به علوم و معارف و اخلاق، براى او دريايى آفريده كه به ژرفاى آن نمىتوان رسيد. صد البتّه كه بهرهگيرى از اين درياى ژرف، تنها به مدد راهنمايان آن مقدور است؛ يعنى پيامبر خدا و ائمّه هدى صلوات اللّه عليهم أجمعين.
4. منهاجا لايضلّ نهجه: راهى است آشكار كه هرگز گم نمىشود.
راه قرآن به قدرى واضح و آشكار است كه پيروانش هرگز گمراه نخواهند شد. سالكى كه مسير خود را از قرآن بياموزد و مسير الاهى را طبق دستورهاى آن طى كند، امكان ندارد كه گمراه شود و سر از بيراهه در آورد. چنين سالكى به سر منزل مقصود خواهد رسيد. البتّه اين چگونگى به اين شرط روى مىدهد كه به قرآن همراه با ثقل ديگر (عترت) توجّه شود، چنانكه رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم فرمود. «اگر با اين دو رشته، توأمان، همواره ملازم باشيد، هرگز گمراه نخواهيد شد.» صحّت كلام رسول خدا را در طول تاريخ اسلام ديدهايم: كسانى كه فقط به قرآن توجه كردهاند ـ بدون عترت ـ به منجلاب ضلالت و هلاكت فرو افتادهاند؛ به گونهاى كه گاهى خود نيز از اين ضلالت بىخبرند و در جهل مركّب راه مىپيمايند.
5. شعاعا لايظلم ضوءه: شعاعى است كه حدود نور آن تاريك نمىگردد.
در معناى شعاع نور، استعاره به كار رفته است. يعنى: قرآن، حقّى است كه شكّ و ترديد به آن نزديك نمىگردد و به ظلمت باطل هم كشيده نخواهد شد. قرآن كريم به زيبايى مىفرمايد: «ذلك الكتاب لاريب فيه.» (بقره (2) / 2)
بيان شريف قرآن كريم كه «إنّا نحن نزّلنا الذكر و إنّا له لحافظون.» (حجر (14) / 9)، تضمينى است از جانب خدا كه از قرآن محافظت شود و تا دنيا باقى است، از نور
