نيز براى حقّ نشان داده است؛ آنجا كه در كلام استوار خود فرمود: «عليّ مع الحقّ و الحقّ مع عليّ.» ^۱ بدين سان، يك بار ديگر، همراهىِ هماره قرآن با عترت را مى‏بينيم، كه هر دو با هم حقّ را نشان مى‏دهند؛ در هر زمان و هر زمين و هر حال و مجال.

16. بحر لايَنزِفْهُ المستنزفون: دريايى است كه با آب كشيدن از آن، آبش كم نمى‏شود.

قرآن نامتناهى است و علومى كه از آن برداشت مى‏شود نيز پايان‏ناپذير است. يعنى در قرآن، علم گذشته و حال و آينده وجود دارد و تا روز قيامت نيز چنين است. قرآن مانند درياست. تا زمانى كه علماء و ادباء از آن حظّ و بهره گيرند، به تمامى اهل زمان و مكان ايشان بهره مى‏سازند. اگر همه علماء و ادباء با هم تلاش كنند، نمى‏توانند تمامى اسرار و حقايق و اعجاز قرآن را دريابند. (4: ص 402)

17. عيون لايَنضِبها الماتحون: چشمه سارهايى است كه آب كشندگان را توان خشكاندن آن نيست.

هر چه مردم از قرآن بهره جويند و از آن استفاده كنند، باز هم نعمتها و بركتهاى قرآن تمام نخواهد شد. و چنين نيست كه استفاده عده‏اى از آن، ديگران را از بهره‏هاى آن محروم دارد.

18. مناهل لايَغْيضها الواردون: آبشخورى است كه كثرت آب نوشندگان، از آن نكاهد.

مناهل جمع منهل به معناى محل شرب است؛ مثل نهر و غيره.
بهره‏جويان از معارف حقّه قرآنى، هر چه از آن بهره گيرند، باز هم معارف و حقايق قرآن تمام نمى‏شود. چنان كه گفتيم، اين گونه تعبيرات ـ كه پايان ناپذيرىِ علوم قرآن را نشان مى‏دهد ـ نمايانگرِ همراهىِ هماره قرآن و عترت است؛ چرا كه