ظاهر الفاظ به تنهايى، پايان مىپذيرد. همچنين تفسير قرآن بر اساس انديشه خام و ناتمام بشرى، به جاى رهنمونى، اختلاف مىافزايد. پس براى رسيدن به اين دريا و چشمه و آبشخور، بايد به كتاب الاهى همراه با تبيين عترت نگريست و بهره گرفت.
19. منازل لايَضِلُّ نهجها المسافرون: قرآن، منازلى است كه ره پويندگان، آن را گم نمىكنند.
قرآن منازلى است كه ره پويندگان به سوى خدا و سالكان الى اللّه اين منازل را گم نمىكنند؛ زيرا كه جادّهاى واضح و آشكار است. هر كه قصد قرآن كند و از راههاى آن اطّلاع يابد و بر علوم آن آگاه شود، به مرادش مىرسد؛ بدون آنكه منحرف و گمراه گردد. (16: ص 43)
20. اعلام لايَعْمي عنها السائرون: نشانههايى است كه سالكان بدون آنها، راه نمىشناسند.
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله وسلم در حديث شريف ثقلين مىفرمايند كه كتاب خدا و عترت پاك خود را در ميان مردم به وديعه مىگذارند. همانگونه كه كتاب خدا اعلام و نشانهاى براى هدايت بشر است، ائمّه هدى عليهم السلام نيز براى هدايت بشر، اعلام و نشانههايى هستند. لذا در زيارت جامعه كبيره از زبان امام هادى عليه السلام مىخوانيم. «و أعلام التقى» و پر واضح است كه بدون شناخت اين نشانههاى هدايت، امكان راه يافتن به سعادت ابدى وجود ندارد.
21. آكام لايجوز منها القاصدون: تپههايى است كه سالكان توان رسيدن به قلل آن را ندارند.
آكام جمع (اكمه) بر وزن (طلبه) به معناى تپه بلندى است كه از سنگ يا شن تشكيل شده باشد. (14: ج 7، ص 709) قرآن مانند تپههايى است كه سالكان و رهپويانش، توانِ رسيدن به قلههاى آن را ندارند؛ يعنى دست يافتن به قلل رفيع
