قرآن ـ اين ريسمان محكم الاهى ـ چنگ زند. و البتّه هر كه قرآن را رها كند، گمراه خواهد شد؛ چرا كه در قعر چاه دنيا گرفتار آمده؛ ولى رشته الاهى را كه از فراز چاه دنيا براى نجات كسانى كه در اين چاه گرفتارند، رها كرده و مىخواهد با رشته ديگرى كه خود بافته است، راهى براى رهايى بجويد. ناگفته پيداست كه چنين كسانى رهايى نمىيابند. بدين رو، اميرالمؤمنين عليه السلام تقواى الاهى را نيز رشته محكم و ناگستنى براى نجات بشر، مىشناساند، كه وجهى ديگر از همان حقيقت است:
حضرتش در بيان و وصف تقوا از چنين تعبيرى استفاده مىكنند:
فاعتصموابتقوى اللّه فإنّ لها حبلاً وثيقا عروته و معضلاً منيعا ذروته. (نهج البلاغه، خطبه 232)
قرآن كريم وعده مىدهد كه اين حبل المتين هرگز گسسته نخواهد شد:
«فمن يكفر بالطاغوت و يومن باللّه فقد استمسك بالعروة الوثقى لا انفصام لها.» (بقره (2) / 256)
28. معقلاً وثيقا ذروته: پناهگاهى است با استوارترين دژها
قرآن محلّ بازگشت و پناهگاهى محكم است كه كسى را كه به آن التجا يابد، از مايل شدن به سوى مكروهات و از سقوط و هلاكت باز مىدارد. اين عبارت، نوعى بيان تكليف و وظيفه است براى كسانى كه در برابر سنگ بارانِ فتنهها و شبهه آفرينىهاى گوناگون، پناهگاه مىجويند. اينك پناهگاه الاهى كه خداى سبحانه براى بشر قرار داده، در اختيار شماست، با استوارترين دژها؛ چرا كه دست قدرت خداوندى آن را ساخته است. اكنون بينديشيد: بهره نگرفتن از اين دژ استوار و پناه بردن به كاخهاى حبابىِ انديشههاى اين و آن بشر ـ كه مبتنى بر سرابِ فرضيههاست ـ آيا عينِ ناسپاسى نيست؟
