36. حاملاً لمن حمله: حمل كننده است براى كسى كه قرآن را حمل كند.
منظور از حمل كردن قرآن، عمل به دستورات آن است.
وقتى فردى به دستورهاى قرآن عمل مىكند، قرآن نيز وى را به سوى فلاح و رستگارى سوق مىدهد: يعنى هر آن كس كه در دنيا عامل به دستورهاى قرآن باشد و قرآن را با عمل به دستورهايش حمل كند، قرآن نيز در آخرت وى را به سوى سعادت ابدى رهنمون مىشود.
ـ عن أبي عبداللّه عليه السلام قال: قال رسول اللّه صلى الله عليه و آله وسلم: حملة القرآن عرفاء أهل الجنّة. (12: ج 8، ص 199)
از امام صادق عليه السلام روايت است كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله وسلم فرمودند: حاملان قرآن، عارفان بهشتاند.
37. مُطيَّة لمن أعمله: مَركبى است براى هر كه به آن عمل كند.
مطيّه به معناى مَركب سريع السير است. هر كه به قرآن عمل كند، قرآن به سان مَركبى سريع السير، او را به مقصد يعنى مجلس انس الاهى مىرساند.
اِعمال قرآن يعنى حفظ كردن و عمل به محفوظات و مراقبت پيوسته كه فراموشى عارض نشود. قرآن كريم به زيبايى مىفرمايد كه اجر و پاداش الاهى، براى عاملين به آن است: «فنعم أجر العاملين» (آل عمران (3) / 176)
38. آية لمن تَوَسَّمَ: نشانه معتبرى است براى كسى كه خود را به آن نشانْدار كند.
توسّم به معناى نشاندار كردن به نشانه خاصّى است.
قرآن دليل معتبر است براى متفكّر و علامتى است كه پژوهندگان دقيق به آن استناد مىكنند. قرآن كريم مىفرمايد:
«إنّ في ذلك لآيات للمتوسمين.» (حجر (15) / 75)
