39. جُنَّةٌ لِمَنِ اسْتَلْأم: قرآن براى هر كه آن را برگيرد، سپر است.
جُنّة ـ به ضمّ جيم ـ به معناى سپر است. استلام به معناى پوشيدن زره و سپر است براى محافظت. هر كه طالب قرآن باشد، قرآن براى او سپرى خواهد بود، چه در دنيا و چه در آخرت. به عنوان نمونهاى از حفظ در دنيا، قرآن مىفرمايد:
واذا قرأت القرآن جعلنا بينك و بين الذين لايؤمنون بالآخـرة حجابا مستـورا. (اسراء (17) / 45)
در آخرت نيز، قرآن سبب نجات از آتش و خلاص شدن از غضب خداوند جبّار است؛ كه قرآن چنان كسى را به سر منزل مقصود مىرساند.
40. عِلْما لمن وعى: علم است براى كسى كه قرآن را نگاه دارد.
قرآن حاوى تمامى علوم است براى كسانى كه آن را نگاه مىدارند و از آن بهره مىبرند. حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در وصف علومى كه قرآن شامل آنهاست، چنين مىفرمايد: «في القرآن نبأ ما قبلكم و خبر ما بعدكم و حكم ما بينكم» (12: ج 89، ص 32)
حفظ قرآن از چند جنبه قابل بررسى است، از جمله:
اوّل حفظ به معناى پاسدارى، مراقبت و ادا اوامر الاهى، دوم حفظ يعنى به خاطر سپردن. (بنگريد به بيان ارزشمند علّامه مجلسى در مورد حفظ در: 12: ج 2، ص 156)
از كلام حضرتش هر دو معنا برداشت مىشود؛ اگر چه اين دو معنا با هم منافاتى ندارند.
41. حديثا لمن روى: گفتارى است همواره تازه براى هر كه آن را روايت كند.
خداوند تبارك و تعالى در قرآن، اين كلام الاهى را «حديث» (همواره تازه و جديد) ناميده است:
«اللّه أنزل أحسن الحديث كتابا متشابها مثاني تقشعرّ منه جلود الذين يخشون ربّهم» (زمر (39) / 23)
