پيرامون آن و پيشاپيش همه خلايق، گرد آن جمع گشته‏اند تا به خداى لايزال تقرّب جويند و خود را هر چه بيشتر و شايسته‏تر، به او نزديك سازند. و اين وعده حقّ تعالى است كه اين چنين به بندگان خود نويد مى‏دهد:
وَإذا سَألكَ عِبادِى عَنّى فَإنّي قريبٌ أُجيبُ دَعوةَ الدّاعِ إذا دَعانِ فَلْيَستَجِيبُوا لي وَلْيؤمِنوا بِي لَعَلَّهُم يَرشُدُونَ. (بقره (2) / 186)
و چون بندگانم درباره من از تو پرسند، به راستى من نزديكم. خواندنِ خواننده را آن گاه كه مرا بخواند، پاسخ مى‏دهم. پس بايد دعوت مرا بپذيرند و به من ايمان آورند. باشد كه ره يابند.^۱ (بقره (2)/ 186)
دعا كنار زننده حجابها و نزديك سازنده مسافتهاى دور براى ديدار حقّ است. با چشم دل به ملكوت اعلى نگريستن و عرش اللّه‏ و عظمت آن را مشاهده كردن است. وسيله‏اى است مطمئن براى تطهير نفوس از هر آنچه غير خداست و پيوند و اتّصال ارواح مؤمنين با مليكِ مقتدرى است كه در مقعد صدق و بهشت برين، متّقين و مؤمنين را مأوى و منزل خواهد داد. «إنَّ المتّقينَ فِي جَنّاتٍ وَ نهرٍ * فِي مقعدِ صدقٍ عِندَ مليكٍ مقتدرٍ.» (قمر (54)/ 54 و 55)
در توصيف و عظمت دعا همين بس كه خداوند فرموده است: «قل ما يَعبَؤُ بكم ربّي لَولا دُعاؤكم.» (فرقان (25)/ 77): بگو اگر خواندن و دعاى شما نباشد، پروردگار من به شما اعتنا و عنايتى نكند.
در روايات معصومين عليهم ‏السلام از دعا به «سلاح انبياء» تعبير شده است. (30: ج 4، ص 193) از اين رو، در تفاسير روايى، در شرح و توضيح واژه «اوّاه» در آيه شريفه «إنَّ إبراهيم لأوّاهٌ حليمٌ.» (توبه (9)/ 114) مقصود از آن را دعا و نيايش بيان كرده‏اند. (همان: ج4، ص 226) در كلام حضرت امير عليه ‏السلام دعا و نيايش با پروردگار در شما يكى از چهار عبادتى قرار گرفته است كه هر كس به آن توفيق يابد، از استجابت آن نوميد نگردد.